Het waren een aantal zware weken als stagiair, dagen die voornamelijk bestonden uit het overmatig slurpen van koppen koffie en het misbruik maken van de ‘koekjes-la’. Helaas niet de meest progressieve dag invulling die je kan verzinnen zo’n acht uur per dag, maar “wat wil je als je niet wordt uitbetaald?”

Je baas kies je helaas niet zelf, je collega’s moeten je ook maar net liggen en dat laatste was gelukkig het geval. Totdat een vrijwilligster haar intrek maakte, nog geen twee weken voordat ik daar zou vertrekken afgelopen december. Als de aardige collega die ik dan ben (even afkloppen) doorbrak ik de eerste stilte tijdens mijn nu al te lang durende pauze met een kort vragenvuur om mijn nieuwe collega wat beter te leren kennen. (Je kent het wel). Hoe oud ben je? Waar kom je vandaan? Wat zijn je plannen hier? En de hamvraag om mijn psychologische observatie af te kunnen ronden: Naar wat voor muziek luister je?

Ik neem het niemand kwalijk, iedereen heeft zijn eigen muzieksmaak. Luister lekker naar wat je wilt en voor sommigen (onder andere mijzelf) is muziek niet alleen een kunstvorm maar ook een religie. Toch had ik haast mijn mes waarmee ik mijn brood aan het snijden was gebruikt voor andere doeleinden. Ze reageerde namelijk op mijn laatste vraag met: “Popmuziek”, ze vervolgde haar stomzinnige antwoord: “Alles wat nu leuk is op de radio, Beyonce en Ed Sheeran enzo”.

Overigens niks mis met deze artiesten, laat me dat voorop stellen. Het argument dat alleen zulk soort ‘ongelovigen’ gebruiken om hun wansmaak, hun interesse in deze ‘stijl’ – tussen aanhalingstekens – goed te keuren is tenenkrommend. “Ik hou niet van die schreeuw muziek”, (rock muziek bedoelde ze) “en dat rappen is gewoon snel praten.” Nee, ze luisteren liever naar goedkope muziek zonder gevoel of verhaal, gewoon lopende bandwerk dat volgens alle sociale druk volgende week niet meer geluisterd mag worden, want Justin Bieber heeft weer een hit te pakken.

Hoe haal je het in je hoofd om snel in elkaar geflanste muziek schaamteloos mee te durven zingen; in de meeste gevallen artiesten die hun teksten krijgen van een songwriter, de melodie en volledige instrumentalen gewoon opgestuurd krijgen via een mailtje, omdat de platenmaatschappij via zo’n zogenaamde artiest maar al te graag nog een paar miljoen wilt vangen.
– “Dus zing dit even in.”
– “En schud overigens met je kont tijdens het optreden in dit veel te korte rokje.”
– “Oh en als je dan toch bezig bent – hier, een sloopkogel en lik deze hamer.”

De wegwerpmaatschappij gebruikt doelloze zieltjes om andere doelloze zieltjes te laten consumeren, muziek waar niemand op zit te wachten maar helaas teveel volgelingen heeft om te kunnen negeren. Je hoort het helaas nog steeds overal, op de radio, stomme spotify reclame’s en op MTV. Overigens ook een zender die z’n naam lang niet meer eer aan doet behalve dan voor zwangere tieners en jongeren met een niet te stillen eidelheid en drankprobleem.

Wat ik wil zeggen is, muziek is niet om te consumeren en weg te werpen. Het is om te beluisteren, het je te laten raken en het vervolgens in je hart te stoppen. We hebben onze helden niet de muziek industrie groot zien maken met de gedachte dat het hart dat het ooit had nu zou veranderen in een stalen fabriek, met een hartslag die nog nauwelijks te voelen was.

Neem de tijd voor een Queen, de Stones, Billy Joel of misschien zelfs 2Pac: Muziek met het hart op het juiste plek en dat hart mag niet stoppen met kloppen. Keer je rug naar pop muziek en filter je oren voor wat tegenwoordig nog wel een kloppend hart heeft, jong én oud. Zodra wij dat allemaal doen krijgt echte muziek weer een kans.