Lichtelijk hypocriet voelde ik me, toen ik in de rij voor de Melkweg stond, om eindelijk mijn grote helden uit Amerika live te zien. Mijn recensie over hun laatste album Kids In The Street was bijna allesbehalve positief, maar nu wist ik dat ik strakjes helemaal uit mijn dak zou gaan als ik maar de beginklanken zou horen van de eerste single Beekeepers Daughter. Uiteindelijk zette ik me eroverheen en zou ik gewoon lekker los gaan op al hun vroegere hits, die tijdloos zijn. Het bleek tijdens het concert ook dat nummers als Dirty Little Secret, Move Along en zelfs het rustige It Ends Tonight veel populairder waren bij het publiek dan de nummers van het nieuwe album, maar dat is gewoon een kwestie van tijd.

Alles wat de Rejects speelde klonk prima, de nummers zijn live nagenoeg hetzelfde als op de cd’s, en het rondspringen van zanger Tyson Ritter op het podium geeft alleen meer aanleiding om zelf te dansen. Ze gitaarsolo’s van gitarist Nick Wheeler waren nagenoeg perfect uitgevoerd en zo kon je zelfs de solo’s meeblèren. Na een stuk of 18 nummers hield de band het voor gezien, terwijl overal om me heen werdt geschreeuwd dat Gives You Hell nog niet aan bod was gekomen. Natuurlijk gaf de band ons een spetterende encore met Kids In The Street, Affection, de ultieme knaller Gives You Hell en het toepasselijke The Last Song. Al met al werdt het halve nieuwe album gespeeld, maar wel op een manier dat ik alles nog eens een keer goed ga luisteren! Want hoe vervelend ik het ook vind om mijn ongelijk toe te geven, alle nieuwe nummers die ze speelde sloegen aan als een malle en kregen de hele zaal plat, inclusief mijzelf.

De All American Rejects zetten een fantastische show neer in Amsterdam, waar zij zelf ook duidelijk van genoten. sterker nog, de volgende dag verscheen er op Twitter, door Tyson Ritter: “Amazing how the last two shows, Paris & Amsterdam have been the best of the tour. You crowds have danced your similes into my heart, thx.” Graag gedaan.