, , , ,

REVIEW: Chef’Special – Shot In The Dark

Door: Jaap Smit

One For The Mrs. was rauw, eerlijk een stoomde als een wals over het land. Passing Through was doordachter, gladder en over het algemeen wat radiovriendelijker. Sinds het begin van hun carrière heeft Nederland kunnen zien dat het Haarlemse Chef’Special continu tegen de grenzen van haar muzikale spectrum aan het hakken is. Zelfs als die ruimte maar vier nummertjes lang is, gaat de bijl er in.

Als we op de titel Shot In The Dark moeten afgaan zouden we kunnen zeggen dat de band blind wat tracks bij elkaar heeft gegooid en heeft gehoopt op het beste. Of dat nou waar is of niet, we mogen zeker niet klagen. De vier nummertjes staan met één been in Passing Through en met het andere in One For The Mrs. Die verdeling maakt de hele EP tot een lekker tussendoortje. Homeland reggae’t er mafjes op los à la Carnivores, om vervolgens ge-f*cking-nadeloos met de darkere synths en orgeltjes door te rollen in Bend Down Low. De tekst klinkt misschien bekend, en dat klopt. Gedeeltes van deze tekst waren al te horen in Chef’s cover van Lykke Li’s I Follow.

De kwaaie funkrockers spitten hun laatste disses in Magic Markers, een haastige raptrack over het hectische artiestenleven. De vervormde stemmetjes en de hard-hitting electronics leren ons de band kennen zoals ze eigenlijk nog nooit op een studio-album klonken. Live is deze track nu al een feestje. Des te groter is het contrast met de titletrack, die samen met The Indien werd opgenomen. Het gevoelige nummer is duidelijk een mix tussen de stijlen van de twee artiesten. Het ruige tweetal Bend Down Low en Magic Markers pakken zijn zonder twijfel de onwijs bevredigende eye-catchers van de EP, maar zowel Homeland als de samenwerking met The Indien laten zien dat Chef’Special op Shot In The Dark geen one-issue partij is.

Luister van Shot In The Dark:

  • Bend Down Low
  • Magic Markers
, , , ,

REVIEW: MY BABY – Shamanaid

Door: Jaap Smit

Artiesten die stijl-wise niet overlappen met anderen zijn tegenwoordig met een zaklampje te zoeken. De originele combinaties lijken langzaam op te raken. Het Nieuw Zeelandse-Nederlandse trio MY BABY ziet dat probleem niet; als een echte sjamaan wordt op de nieuwe plaat Shamanaid funk, blues en hint naar country gemengd tot een goedje wat echt enig in zijn soort is.

De mix van psychedelische tonen en koppige bluesritmes is zeker geen slechte; opener Seeing Red laat zien dat dat doorstomende ritme en de zang aparte levens leiden, maar haarfijn aansluiten. Tekenende klanken voor Shamanaid zijn de licht distorted, zoemende gitaarklanken die goed samengaan met de drijvende ritmes, bijvoorbeeld bij de single Uprising. Die vinden we ook terug op het donkere Remedy en 6×2, later op de plaat. Het is fijn dat de band hiermee wel een stukje identiteit achterlaat, maar hier had de band iets meer mee mogen rondspelen.

Veel nummers blijven bij een simpel principe, een melodie die zich repetitief een weg baant door het nummer. Dat kan als saai en weinig spannend overkomen, maar op The Doors Of Your Mind pakt de band à la Amy Grant de luisteraar fantastisch in. De rust in het nummer en het simpele refreintje stralen een vriendelijke warmte uit.

Tussendoor blijft MY BABY vooral schommelen tussen de tempotracks met zoemende gitaren en akoestische nummers. Het echte vuurwerk is tijdens de eerste vijf nummers wel afgeschoten; vanaf Remedy begint het op een verzameling van eerder gebruikte elementen te lijken. De specifieke stijl is een interessante en ook een onwijs lastige. Het handjevol momenten die eruit springen zijn prettig, maar de tien nummers bij elkaar lijken af en toe één grote herhaling op zichzelf. Het gemengde goedje staat een beetje stil. Volgende keer minder stijlen, meer roeren?

Luister van Shamanaid:

  • Seeing Red
  • Uprising
  • The Doors Of Your Mind