, , ,

CONCERT: Flor houdt ongelooflijk veel van zijn fans in Sugar Factory

Door: Marloes Brouwer

Vanaf het moment dat Flor het podium in de Sugar Factory betreedt, word je door hun positieve uitstraling in een mum van tijd naar ze toegetrokken. Je ziet aan de band dat ze staan te trappelen om hun muziek met je te delen. Voordat het eerste nummer wordt ingezet kijkt Zach Grace, de zanger van de band, met volle aandacht de goedgevulde zaal rond om zijn fans eerst eens zorgvuldig in zich op te nemen.

img_5778

Het eerste nummer is genoeg om de zaal tot leven te brengen. ‘’You dance so beautiful’’, zegt Grace met een vertederende lach op zijn gezicht door het zingen heen. Het publiek varieert van oudere stellen tot pubermeisjes, die vooraan het podium zo hard mogelijk dansen in de hoop indruk te maken op de bandleden. Een aantal bezoekers lijken de meeste liedjes uit hun hoofd te kennen en joelen mee. Maar ook als je slechts mee kunt klappen krijg je het gevoel dat je Flor al jaren kent en van harte welkom bent op hun concert.

De Amerikaanse band kenmerkt zich als energiek en sprankelend. Met hun catchy elektronische sounds, laat de band weten meer te maken dan zomaar Indiepop. Flor heeft een heel eigen geluid. De zachte, zwoele stem van Grace gecombineerd met het pit die de andere bandleden tot uiting laten komen in de muziek, zorgt voor een zekere balans. En de kracht waarmee Kyle Hill drumt, geeft je gedurende het concert steeds meer levenslust.

42106110_10212083654557210_5703399402933059584_o

Na een uur muziek maken heeft Flor je overtuigd en ben je verliefd op ze geworden. Met Grace die tegen zijn fans zegt: “We love you so much” en gitarist McKinley Kitts die een fan laat weten het mooi te vinden hoe hij opgaat in het vierde nummer, is het meer dan duidelijk dat de liefde wederzijds is.

/0 Reacties/door
, , ,

REVIEW: Ten Years Today – Ten Years Today (★★★½)

Door: Jaap Smit

Nu het reizende muziekfestival Popronde weer van start is gegaan, worden we eens te meer met onze neus op de feiten gedrukt: Nederland barst van de bands. In iedere uithoek is ondertussen en groep vrienden te vinden die wekelijks een oefenruimte opzoekt en droomt van (inter)nationaal succes. Het Groningse Ten Years Today – nog geen Popronde-klant overigens – geniet ook van die dromen, en sjeest ze vanuit het hoge noorden heel Nederland achterna.

De uren op de weg zorgden ervoor dat een Rotterdamse label (Gentlemen Recordings) ze in de gaten kreeg en hun boekingen inmiddels vanuit Eindhoven worden geregeld. Waar de afgelopen maanden bestonden uit voorprogrammaatjes en festivals, willen Floris, Simon en Mathijs dit najaar de band naar de volgende versnelling krijgen, eerste halte: debuutplaat. Op Ten Years Today wil het drietal duidelijk meteen meer zijn dan een rock-en-ragband, want na de openende singles Praise The Shit en Do Ya – al twee behoorlijk sterke tracks – is daar de downtempo fingerpicker Conflicted, waar de liefde voor het gitaarwerk à la Red Hot Chili Peppers niet onder stoelen of banken wordt gestoken. Nummers als God en Question Mark laten daar ook flink wat van doorschemeren, het zorgt er in ieder geval voor dat deze eerste greep tracks soepeltjes uit de speakers glijdt. Zo nu en dan wordt de gevoelige melodrama (The Boy) flink aangezet, maar Ten Years Today is op z’n best wanneer de jongvolwassen pretrock weer het stuur overneemt (If I Were Me, Live With It). Toch staan ze altijd open voor wat zijpaadjes, wat bijvoorbeeld zorgt voor het – iets te droge – interlude Useless Confession, een schaars saai momentje op het album. Dan blijkt dat Ten Years Today vooral moet doen wat de rest van het album al verraad: hard spelen, dikke lol hebben en zingen over je moeder.

Luister van Ten Years Today:

  • Do Ya
  • If I Were Me
  • The Boy

banner-pale-waves

/0 Reacties/door
, , ,

REVIEW: Black Honey – Black Honey (★★★½)

Door: Jaap Smit

Timing is niet het sterkste punt van Black Honey. Na de show in het Paard vorig jaar (20 september, bijna precies een jaar geleden) bleek de hype rond de band harder te groeien dan hun collectie liedjes, want Izzy B Philips en haar band konden het met het handjevol singles en B-sides nog net redden in de Haagse zaal. Een album zoemde al wel rond, maar dat het nog een jaar duurde tot de release brak het momentum tot op de grond af, en vroegen we ons eigenlijk af hoeveel zin we nog hadden in die eerste full-length van de Britten.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over welke singles de kar mochten trekken. Het onderkoelde Dig (met bijbehorende Tarantino-clip) was een taai snoepje en toen moest het autotune-feestje Bad Friends nog komen. Vlekkeloos is het rapport van de band dus niet, maar om te zeggen dat de plaat onder deze beslissingen lijdt is onterecht: Black Honey heeft het beste voor het laatst bewaart en levert juist tussen de singles door een hele knappe plaat af. Het promo-bos I Only Hurt The Ones I Love, Bad Friends en Midnight (een bijzondere disco-eend in de Black Honey-bijt) is niet het lekkerste begin, maar je kan het maar gehad hebben. Aansluitend laat Blue Romance weten dat het menens is. Een langzaam brandend passievuurtje dat Lana Del Rey niet beter had gedaan, vanaf daar is het album een uitgelaten poprock-trip langs de smaken Blondie (Crowded City), Royal Blood (Into The Nightmare) en de fantastische slowjam Baby, een helder – maar treurig – lovepopliedje, waarin Izzy B verleidelijk tussen de zinnen door zucht. Dat oudje Hello Today het album ook heeft gehaald lijkt van een afstandje leuk, maar eenmaal aan het luisteren had je liever gewild dat de band meer nieuws op hun debuut had gezet. Mocht je net als ondergetekende de band alweer een beetje uit het oog zijn verloren is dit album een goede gelegenheid om Black Honey weer eens aan te zetten.

Luister van Black Honey:

  • Blue Romance
  • Crowded City
  • Baby
  • Into The Nightmare

 

/0 Reacties/door