Door: Jaap Smit

Terwijl we ons in Nederland allemaal aan het aanpassen zijn aan Rutte’s ‘nieuwe normaal’ zijn het nota bene The Strokes die The New Abnormal introduceren. De langverwachte terugkeer van de New Yorkers valt magistraal samen met een wereldwijde crisis die ieder individu voelt, maar The New Abnormal is geen album dat vuurtjes van actie aanwakkert. De nieuwe plaat is vooral een moment van reflectie, zowel op de wereld als op het leven van Julian Casablancas.

Wat is-ie heerlijk, die typische Strokes-progressies in het refrein van The Adults Are Talking, waarin de band zachtjes tegen de schenen van de upperclass trapt. Het lokt ons als tamme schapen een album in dat via knipogen naar Phrazes for the Young (Selfless) en eighties bands (Brooklyn Bridge To Chorus) een psychedelische rivier in sleurt die At The Door heet. Deze vijf minuten aan pulserende synths en Casablancas’ hartepijn is de meest opvallende track van The New Abnormal, en een vet signatuur onder de verklaring dat The Strokes inmiddels het recht hebben om hun stijl in alle richtingen te duwen. Toch lijkt het na een paar rondjes duidelijk te worden dat zelfs The Strokes moeite hebben om een Strokes-plaat te maken. Het tempo ligt laag, de postpunk-tandjes zijn volledig afgesleten en Casablancas’  Voidz lijkt op momenten de rest van de band over te nemen. Het predikaat ‘ijzersterk’ is dus nog een eindje weg van The New Abnormal, maar de negen tracks zijn stuk voor stuk fijne slowburners over wanhoop, liefde en een opwarmende aarde (Endless Summer). Hoe dan ook zitten we nog lang genoeg in quarantaine om het album te laten garen totdat we ook deze versie van The Strokes hebben omarmd.

Luister van The New Abnormal:

• The Adults Are Talking
• Brooklyn Bridge To Chorus
• Selfless
• Why Are Sundays So Depressing