Het Britse Bilk heeft zich al bewezen als een blikkie Red Bull onder de nieuwe bands: een bommetje energie om er eens bij te pakken als je wat vuur onder je kont nodig hebt. Nieuwe single Daydreamer past precies in dat plaatje, door de scheurende gitaren en zanger Sol’s rauwe commentaar over z’n saaie leventje. Alsof het jongere broertje van Blur zich aan Smells Like Teen Spirit waagt. Luister de track hieronder!
Door: Jaap Smit
Belmont had met hun tweede album Aftermath kunnen vertrouwen op de gebaande paden der poppunk, maar besloot het over een andere boeg te gooien. Het resultaat vliegt alle kanten op, maar toont hoe dan ook het lef van de band.
De uit Chicago afkomstige band wist in hun beginjaren op te vallen door punkrock te combineren met de snelle elementen van easycore en metalcore, zonder oog te verliezen voor een sterke hook of snoeiharde refreinen die goed bleven hangen. Aftermath, het tweede volledige album van de band, gaat door met het neerbeuken van grenzen. In de twaalf nummers neemt de band invloeden van nu-metal, hiphop, drillrap en onverbiddelijke industrial mee. Zeker in tracks als Fully Sent, Parasitic en Bowser’s Castle werken deze toevoegingen – de ene keer subtieler dan de andere – als een malle en lijkt de band echt wat op het spoor te zijn. De band is op een bloedserieuze missie, maar lijkt tegelijkertijd ook ruimte te willen houden voor nummers als Country Girl, waarop we Belmont in redneck-stijl horen zingen over een jeugdliefde die het dorp verlaat. Een gekke wending, maar die grappen zijn daarna alweer snel vergeten als het album verder gaat met Top Gun (From The Top), 4am // Disappear en Never Found, waarop de grauwe industrial terug is, maar tegelijkertijd wat meer moeite heeft om duidelijkere lijnen in de nummers te vormen. Vaker wordt er geschreeuwd, de trapbeats lijken iets meer uitgespeeld en de band moet zich echt inspannen om wat nieuws op te dienen. Gelukkig is het slotstuk van What I Lack – een verfrissende smak nieuwerwetse poppunk – en Advanced Darkness – grillige synth-infused rock – een reddende factor voor de plaat, die zich na een pittiger middenstuk erg goed weet te herpakken. Belmont komt er met Aftermath niet zonder aantekeningen van af, maar toont bakken lef en dat mag wel een paar keer gezegd worden.
Luister van Aftermath:
Door: Jaap Smit
Eerlijk, Weezer kan veel flikken totdat we ons écht zorgen gaan maken over de band, maar op de SZNZ: Spring-EP krijgt de band ons toch dan bijna agressief.
Even een aanloopje: na de twee platen van vorig jaar (OK Human en Van Weezer) staan er dit jaar vier EP’s in de agenda: één per seizoen. De eerste van deze SZNZ-EP’s is de Spring-variant, een seizoen waarin nieuw leven, frisse moed en opbloeiende natuur centraal staan. Een aantal handige haakjes om wat nummers bij te schrijven, maar binnen een paar minuten breek je al je nek over alle tenenkrommende cliché’s. Het nummer Opening Night laat Rivers Cuomo z’n liefde voor Shakespeare en Hamlet verkondigen op de melodie van Vivaldi’s Vier Seizoenen en dat klinkt ronduit ongemakkelijk. Het is by far het slechtste wat SZNZ: Spring op z’n kerfstok heeft maar de nummers die volgen overstijgen niet het niveau van naïef blije kinderliedjes voor volwassenen. Ook lijkt Cuomo z’n tijd minder te benutten voor het schrijven van goede teksten (des te meer voor het uitzoeken van elfenoren), want regelmatig lijkt hij voor de eerste hersenflard te gaan die hij bij een melodie bedenkt. Die armoede wordt pijnlijk duidelijk in nummers als Garden of Eden, dat over de gehele lengte een behoorlijk ‘what are ya smoking’-gehalte heeft en All This Love, dat met steeds hogere refreinen geknipt is voor menig kinder-cd. Met wat concentratie perst Weezer er een stuk of wat liedjes eruit die het oordeel ‘voldoende’ krijgen (Angels On Vacation, A Little Bit Of Love, Wild At Heart), maar verder klinkt Weezer alsof ze verdwaald zijn in een sprookjesbos dat ver, heel ver weg van de realiteit ligt.
Luister van SZNZ: Spring:
