album

Two and a Half Girl – Evidence Of A Broken Mind

Aan iedereen die heeft gedoneerd aan de crowdfunding van Two and a Half Girl’s debuutplaat: het wachten is voorbij en jullie geld is goed besteed; Evidence Of A Broken Mind is een klapper van rockplaat waarop de Utrechtse band zichzelf met succes uitdaagt, maar bovenal de ruwe randjes lekker ruw laat.

De band heeft een halve seconde nodig om je bij de haren de plaat in te trekken: de riff van opener Eighteen Months is een heerlijk eerbetoon aan Two and a Half Girl’s huiscocktail van metal en punk, afgeblust met scherpe vocals. Met teksten over hoe achttien maanden thuiszitten je hersens kan gaar koken laat de band al direct horen waar Evidence of A Broken Mind op focust: hoe we als personen en maatschappij soms op giftige dwaalsporen lopen en de wereld door een deprimerende bril kunnen bekijken.

Die reflectie wordt hier en daar losgelaten als er écht wat te trappen valt: op de single 70 zet Two and a Half Girl haar tanden in de zeventig landen die nog steeds homohaat prediken. De tekst laat niets aan interpretatie over en zangeres Juliët van de Laak bijt woedend de teksten over homofobe overheden diep in het nummer. Tel daarbij op dat het catchy refrein uitnodigt tot een flinke moshpit en je hebt een krachtig wapenfeit. Waar de grondlaag van Evidence Of A Broken Mind bestaat uit ondoordringbare metal en punk weet de band ons vaak genoeg te prikken met details die het album levendig houden; zo krijgen we tijdens Fire een afwijkende percussiebreak, begint Searching For Relief met een ‘angry mob-ish’ gangvocal en neemt gitarist Pim op Looking For de meeste zang op zich. Het houdt de plaat fris en zijn zonder twijfel de elementen waar je de nummers aan onthoudt.

Op het rustige Black Sheep neemt de band voor het einde een stapje terug qua energie en laat Van de Laak zien dat haar cleane vocals prima een track kunnen dragen. Met het afsluitende Life In Overdrive bewaart de band één van de lekkerste tracks voor het laatst, die laat horen dat Two and a Half Girl dondersgoed waar ze mee bezig zijn. Iets minder beuken maar des te meer good ol’ punk-energie, een chorus dat alle laatjes open trekt en de fijne lyric “everybody has to fall down before they ever grow strong”. Na een album vol venijnige blikken richting jezelf en de wereld stuurt de band je dus met een sprankje hoop de wereld in, waarin nog veel zaken rechtgezet moeten worden.