Door: Jaap Smit
Tien jaar na debuutplaat The Party Scene is All Time Low allang niet meer dat groepje gezellige rauwdauwers dat zich toen in rap tempo opwerkte naar de top van poppunk. Vanaf het vierde album Dirty Work klonk de band meer geconformeerd naar de regeltjes en in dat proces is zeker wat van die vroege sfeer verloren gegaan. Ondanks dat heeft de band dat nooit erkend en het zesde album Future Hearts lijkt zich nog steeds niet daarbij neer te leggen.
“Op dit album staan veel nummers die je ook op eerder platen kunt plaatsen”, aldus de band op een persconferentie eerder dit jaar. Veel nummers op de plaat zijn inderdaad te herleiden naar Dirty Work en Don’t Panic, in perspectief toch de wat matigere platen van de band. De jonge honden-sound van de eerste paar jaren schittert in afwezigheid, maar voor een band die al ruim een decennium in het vak zit is dat te vergeven. Toch opent prelude Satellites Future Hearts al eigenlijk met een valse start; het nummer bestaat uit wat laffe herhalingen en moet met aanzwellende muziek de luisteraar doen geloven dat ze een episch punksprookje ingetrokken worden. Dat wordt gelukkig rechtgetrokken met Kicking & Screaming, een fijne rocktrack die niet had misstaan als een fel slotnummer.
De singles Something’s Gotta Give en Kids In The Dark waren voor de release de nummers die Future Hearts de gunfactor moesten bieden, wat aardig lukte. De inzet was bij deze nummers vooral het maken van reclame, terwijl de rest van het album toch iets meer probeert. Waar op Don’t Panic vooral de focus werd gelegd op back to the basics, wordt op Future Hearts die horizon weer iets verbreedt. Denk hierbij aan de subtiele synthjes op Runaways, de piano op het folky Missing You en het duistere ritme op Dancing With A Wolf. Rustmomentje Tidal Waves met Mark Hoppus is een frisse draai halverwege de plaat, die potentie heeft in hetzelfde rijtje met Therapy te vallen.
Cinderblock Garden, Don’t You Go en Bail Me Out (Ft. Joel Madden) is het drietal nummers waarop All Time Low lekker zichzelf is en misschien nog wel brutaler dan vorige twee albums. Helaas is de uitloop van de plaat een grove teleurstelling; The Edge Of Tonight is een laffe poging tot het blenden van poppunk, autotune en uitgekauwde teksten en Old Scars/Future Hearts’ pogingen om een overtuigend einde aan het album te brengen lijken te verzanden in een weinig spannend rocknummer.
Een mix van meerdere albumstijlen is van tevoren eigenlijk al gedoemd geen perfectie tien te zijn, maar Future Hearts komt met voldoende variatie om toch een voldoende binnen te slepen. De plaat klinkt alsof All Time Low zelf ook niet weet wat ze met hun onvoorspelbare groeiproces aanmoeten, maar maken er alsnog het beste van.
Luister van Future Hearts:
- Runaways
- Missing You
- Bail Me Out Ft. Joel Madden
- Kicking & Screaming
