Na zes albums, ontelbare shows en twaalf jaar lang support van fans van over de hele wereld nam Anberlin begin dit jaar een groot besluit: we doen het nog één keertje. Voor de aller-aller-allerlaatste keer duiken we de studio in en touren we de wereld over. En dan is het klaar. Tijd om na dit fantastische hoofdstuk van onze levens verder te gaan.
Dus nadat de laatste track van Lowborn was afgelopen zat ik een beetje leeg voor me uit te staren. Tevreden dat de band die ik al jaren volg er een prima plaat uit heeft weten te slepen, maar stiekem wat teleurgesteld dat dit de laatste nieuwe muziek is van een band die jaren de scene gedomineerd heeft. Toch valt het te prijzen dat ze op zo’n manier afscheid nemen. Alle fans krijgen de kans om ze nog voor een laatste keer te supporten en over het afscheidsalbum Lowborn valt niks slechts te zeggen.
Het hoogtepunt van Anberlin lag volgens mij bij het vierde album New Surrender, dat onder andere klassiekers als Feel Good Drag, Resistance en Younglife voortbracht. Vanaf dat punt ging Anberlin zich meer gedragen naar haar leeftijd, en werden de wilde haren langzaam afgeschud. Dark Is The Way, Light Is The Place wist niet helemaal te overtuigen, maar opvolger Vital wist de power terug te brengen. Lowborn balanceert tussen hard en melodisch, met een gepolijste rand maar genoeg kracht om zich te onderscheiden.
We Are Destroyer opent de plaat met rappe synths en een uithalend refrein, zoals we dat mogen verwachten van een band met twaalf jaar ervaring. Hier en daar wordt wat geflirt met metal/hardcore-achtige elementen zoals het stalen intro van Stranger Ways, dat flink doet denken aan Bring Me The Horizons’ Blessed With A Curse. Velvet Covered Brick is dan een onvervalste parel die vanaf het intro weet te boeien en met het prachtig meeslepende refrein een sterke indruk achterlaat.
De rustigere tracks zoals Atonement, Armageddon en Birds Of Prey dragen goed bij aan het strakke (stiekem wat vlakke?) imago van Lowborn, maar klinken stuk voor stuk prima. Je kunt horen dat de band aan het eind van haar carrière niet een verwoede poging doet haar gloriedagen van New Surrender te doen herleven, maar rustig voortborduren op de weg de ze op Vital insloegen. Die zekerheid is te horen in alle nummers: de balans tussen synths, electronische invloeden (die meer dan eens een lekkere warme wall of sound vormen) en tyfusharde rock zoals op Dissenter.
Eindsprint komt van het bijna poppy Losing It All, Linkin Park-like Hearing Voices en de galmende afsluiter Harbinger. Stuk voor stuk prettige tracks die Lowborn een bijna geruststellende bijsmaak geven. Een laatste hand op de schouder van iedere fan die de afgelopen twaalf jaar heeft gebouwd op de muziek van een band die haar droom meer dan heeft waargemaakt.
Anberlin kan na haar laatste show dit jaar met geheven hoofd van het podium stappen, niet alleen door de prachtig mooie erfenis die ze nalaten, maar ook vanwege het feit dat ze tot het einde zichzelf zijn gebleven. Lowborn vangt Anberlin in haar laatste uren en niet hoe ze hoe ze twaalf jaar zijn geweest. Zo’n compilatiealbum komt er over een jaartje wel.
Luister van Lowborn:
- Velvet Covered Brick
- Dissenter
- Losing It All
- Hearing Voices
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
