Het is gewoon bijna eng om uiteindelijk je eigen mening te geven over een album dat al zó lang verwacht wordt. De Arctic Monkeys wisten de afgelopen tijd iedereen in hun greep te houden met hun nieuwe album AM, dat naar eigen zeggen weer een meesterwerkje zou zijn geworden. Nieuwe tracks werden mondjesmaat uitgebracht en af en toe kon er zelfs nog een gloednieuwe videoclip vanaf, kortom: we konden met z’n allen niet wachten totdat de Britten eindelijk hun nieuwe werk uit zouden brengen. Nu is het eindelijk daar, AM is net uit, en na een goeie veertig minuten luisteren is de enige juiste conclusie: mensen, lieve, lieve mensen, het wachten was het meer dan waard!
En waar begin je dan? Het album vergelijken met het eerdere werk van de band kan best, maar AM staat erg stevig in haar eigen schoenen. Opener Do I Wanna Know heeft een hele rustige, maar tegelijk ook zware sfeer, dat met de ingenieuze teksten van Alex Turner alleen maar een beter nummer wordt. Single R U Mine (die al in 2012 werd uitgebracht) brengt de pure rock ’n roll op het album. De fantastische gitaarloopjes weten het niveau van de plaat een flink eind omhoog te schoppen. Wat gezegd moet worden, is dat het overgrote deel van de nummers op AM muzikaal niet ongelooflijk uitgebreid zijn. Hier en daar wil een refrein of bridge even uitpakken, maar over het algemeen zijn de arrangementen zeer basic. Dit doet in geen enkel geval afbraak aan de kwaliteit van het album. Juist omdat de nummers soms zo sober aandoen, is het juist een knappere prestatie om de track zo creatief en veelzijdig te maken.
Halverwege het album nemen de Arctic Monkeys wat gas terug. Het duo No.1 Party Anthem en Mad Sounds sluiten fantastisch aan elkaar aan, en creëren een hele relaxte sfeer die prima in het album past. Opvallend zijn de ooh la la’s aan het einde van Mad Sounds, die het nummer een bijna Hawaii-achtige achtergrond geven. Hierna geeft het album weer langzaam gas, en na Fireside (stiekem een wat mindere track op de plaat) knalt de plaat weer prettig uit haar voegen met Why’d You Only Call Me When You’re High? Bijzonder knap hoe deze single bijna geheel drijft op een vernuftig, laag basloopje.
De laatste scène van het album wordt ingeluid door Snap Out Of It, een poppy nummer met een swingend refrein. Ook de teksten van dit nummer hebben een heerlijke chemie met de muziek, dat overigens ook voor de rest van de plaat geldt! Het nummer Knee Socks is er eentje in de categorie ‘enig in zijn soort’. Het klinkt bijna on-Artic Monkeys, maar het openingsriffje en het hoge refrein en bridge werken uitstekend tegen de muzikale, bijna minimalistische achtergrond. AM sluit af met het eerlijke en gevoelige I Wanna Be Yours, een muzikale bewerking van het gelijknamige gedicht van John Cooper Clarke, dat zich bijna thuis zou voelen in de soundtrack voor een western-film.
Heel veel meer te zeggen valt er niet. AM is een plaat die zich onderscheid door heel dicht bij zichzelf te blijven en meer dan eens flink de diepte in duikt. De Arctic Monkeys laten geen spoor van verval zien na vijf albums, en met AM is indie-rock weer een dikke vette parel rijker.
Luister van AM:
- R U Mine
- Mad Sounds
- Why’d You Only Call Me When You’re High?
- Knee Socks
