Door: Jaap Smit

Ooit was Grayscale een veelbelovende band uit de stal van Fearless Records, maar de groep uit Philadelphia lijkt inmiddels in een identiteitscrisis beland. Op Umbra wringt de band zich met de grootste moeite in een nieuw jasje waarmee ze een ongelooflijk modderfiguur slaan.

Zodra je kritiek hebt op een artiest die eens wat anders probeert, ben je al snel een bekrompen lul, zo eentje die z’n perfecte wereldje in elkaar ziet storten. Een band, zanger of zangeres moet alle vrijheid krijgen om het hart te volgen en alles te proberen wat er binnen bereik ligt, dat is onlosmakelijk verbonden met hun vak. Op hun nieuwe plaat Umbra laat de Amerikaanse band Grayscale hun poppunk-roots nog verder achter zich en verkennen ze de hoeken en gaten van de rustige poprock (denk aan bands als The Maine), maar.. legt er allesbehalve hun hart in. Laat me dit uitleggen. Waar de term ‘umbra’ net zoveel betekent als ‘het donkerste gedeelte van een schaduw’, opent Grayscale de plaat met het eindelijk-vrij-jubeldansje Without You, waar zo’n beetje alles mis gaat. Het neo-eighties introotje, de cheesy saxofoon, een ritme dat het nummer veel te tam houdt en een gortdroge gitaarsolo. Ze willen veel te graag een vlotte nieuwe popband presenteren aan hun fans en tegelijkertijd ook niet graag genoeg. Veel beter wordt het daarna niet: de single Dirty Bombs is het oeverloos herhalen van hetzelfde melodielijntje en op Bad Love wordt ieder uitgekauwd synth-trucje van de laatste vijf jaar uit de kast gehaald. Grayscale doet hoorbaar niet eens z’n best om ergens écht de boel in de fik te steken, of zich vol overgave in deze sound te storten. Het hikt en sputtert maar komt niet verder dan het enigszins gevoelige Live Again, over opoffering, en Babylon (Say It To My Face), dat als directe afstammeling van Baby Blue nog op hun vorige album Nella Vita had kunnen staan. Het lijkt alsof Grayscale (of hun label) bloed rook bij de radiovriendelijke popbands en daar een snel slaatje uit wilde slaan, wat gigantisch in de soep is gelopen. Op alle vlakken zijn de elf nummers het nèt niet, of het nou gaat om de soms (expres?) haastige manier van zingen door zanger Colin, of gitaar/synth hooks die maar niet willen blijven hangen. Umbra is een saaie, ondoordachte plaat die Grayscale’s ooit zo veelbelovende status maar weinig goeds doet.

Luister van Umbra:

• Live Again
• Babylon (Say It To My Face)