Door: Jaap Smit

Het internet legt het ‘imposter syndrome‘ uit als het gevoel dat iemand je op ieder moment kan ontmaskeren als nietsnut, bijvoorbeeld op je werk. De Amerikaanse rockband Happy. kampt blijkbaar met hetzelfde gevoel, alleen is het nog niet duidelijk of dat slaat op hun bijbaantjes of hun bestaan als artiest. Op hun album Imposter Syndrome valt de band niet door de mand, maar bewijzen ze zich in ieder geval als muurvaste middenmoter. 

Debuutalbum Cult Classic vormde een lollige backdrop voor de snelle Busted-achtige poppunk van de band, die half rauwdauwend, half emo een bescheiden plekje wisten te winnen in de scene. Op Imposter Syndrome lijkt de band zich een serieuze hoek in te forceren, met wat overzichtelijker melodiewerk, minder priegelige hooks en qua thematiek ook de pijnlijke en persoonlijke verhalen niet uit de weg gaat. In het eerste kwartiertje weet de band zeker kwaliteit te leveren en de single A Cure For Wellness is een vroege albumfavoriet. Ook Liarliar weet met de contrasterende stukken poppunk en grunge voor een sterk moment te zorgen. Die twee nummers kunnen helaas niet voorkomen dat de band halverwege over z’n veters struikelt: zanger Tate Logan heeft een hinderlijk gewoonte om z’n zanglijnen hermetisch dicht te plakken met lettergrepen, waardoor er af en toe een zinnetje z’n punch mist en je zelfs als luisteraar soms naar adem moet happen. Daarbij zit in ieder nummer wel een handjevol gezochte oneliners, die flink afdoen aan de songwriting-skills van Logan. Als er meer lucht in een nummer zit (Background Noise) kunnen de instrumentals het maar met moeite over de finishlijn trekken. De tempowisselingen van de afsluiter Black Picket Fence zorgen voor een wat rommelig einde van de plaat, die wat betreft muziek en tekst lijnrecht door het midden gaat. Geen ramp maar krap voldoende.

Luister van Imposter Syndrome:

• A Cure For Wellness
• Sick Is The New Sane
• Liarliar