, , ,

REVIEW: Ramkot – In Between Borderlines (★★★★)

Door: Jaap Smit

Met een aanloop van twee EP’s en God knows hoeveel zweterige rockshows is Ramkot klaar voor een officiële debuutplaat. In Between Borderlines is de verrukkelijk logische uitkomst als we alle mijlpalen van de band bij elkaar optellen.

‘Can I have your attention, please?’ De eerste lyrics van de plaat komen op opener Don’t Drop Down bijna retorisch over. De band slaat ons om de oren met een vuig welkom, maar walst in het refrein over ons heen met een volle, heldere rock-tsunami. Het is een element dat we vaker bij de Belgen hoorden, maar het slim toepassen hiervan en de sound fris houden lijkt amper moeite te kosten. Met zelfverzekerde stappen rollen we door naar Exactly What You Wanted, een cheeky rock’n’roll nummer dat alle kanten opschiet, maar waar de energie onafgebroken door het dak schiet. Uit diezelfde gedachte vloeit Heart Shaped Minds, dat iets meer inzet op hoekige beats en uitdagende, brutale rock-creativiteit (cowbell!). Over de gehele lengte van In Between Borderlines horen we hoe Ramkot steeds comfortabeler rondstuitert binnen hun ramrock-bubbel: zodra je denkt dat je alle combinaties wel gehoord hebt, geven ze je lachend de vinger en schudden er een nóg een beuker uit. Het voorlaatste station op de plaat is de titeltrack: een instrumentaal (of is het gewoon een heel lang intro voor het laatste nummer?) waarop de band de vaart mindert met Oosterse klanken die het nuchter doorrocken doorbreken. Maar weinig mensen zullen het album voor deze track aanzetten, alhoewel het fijn is om de band voor even in een iets breder licht te zien. Lang staan we er niet bij stil, want met One More heeft Ramkot een hele belangrijke troef voor het laatst bewaard: drums die je naar binnen donderen, een riff waar De Staat jaloers op zou zijn en een refrein waarbij geen voet stil kan blijven staan. Ramkot zet drie dikke vette lijnen onder hun naam, die inmiddels synoniem is geworden voor intense, vuige rock waar het creatieve plezier doorheen spat.

Luister van In Between Borderlines:

  • Exactly What You Wanted
  • Heart Shaped Minds
  • One More
/0 Reacties/door
, , , ,

REVIEW: Paramore – This Is Why (★★★½)

Door: Jaap Smit

Op Paramore’s zesde plaat This Is Why lijkt zangeres Hayley Williams van voren af aan te beginnen. Eerste taak: grondig reflecteren op haar carrière en alle emopunk-muren neerhalen.

De neonkleurtjes van After Laughter zijn afgeschud en de emo/powerpop geluiden zijn uitgegalmd: Paramore laat zich in 2023 niet meer makkelijk vangen in de hokjes waar ze de afgelopen twintig(!) jaar in zijn gestopt. This Is Why is Paramore’s muzikale vrijplaats geworden, waarin de band zich op laat gaan in hun muzikale idolen en waar Hayley Williams iedere gedachte een prominente plek mag geven. Het zijn vooral de bitterzoete terugblikken op haar carrière die de lijntjes vullen op This Is Why. De titeltrack hekelt de loep waar Williams onder kwam te liggen, waardoor ze liever hele dagen in huis bleef. Machtsspelletjes in de industrie (Big Man, Little Dignity), een te druk leven lijden (Running Out Of Time) en vrede maken met het feit dat je niet alles in de hand hebt (C’est Comme Ca); Paramore schakelt tussen reflecteren en relativeren en Williams spaart zichzelf en de mensen om zich heen daarbij niet. Muzikaal waren hoorbaar de eerste zaadjes al gepland op Williams’ soloplaten Petals For Armor (2020) en Flowers for Vases / descansos (2021), waarop de zangeres kleiner, ingetogener en technisch te werk gaat. Met bandleden Taylor York en Zac Farro ontwikkelt zich dat meer de rock-kant op, maar de band laat het ook gebeuren dat een nummer een prikkelende, arty rand krijgt (This Is Why, C’est Comme Ca) en bands als Bloc Party en Foals licht weerklinken in het gitaarwerk. Op een aantal moment steekt er toch een puntje poppunk door de tracklist, zo krijgen The News, Running Out Of Time en You First live ongetwijfeld een volle zaal in beweging. De afsluitende nummers Liar, Crave en Thick Skull hangen richting de dreampop-kant, iets wat vooral in Liar fijn werkt. Van het art-jazz poppy This Is Why tot Williams’ zeldzame pianospel op Thick Skull maakt dit album toch een nuchtere indruk waarop de band maskerloos en (muzikaal) vrij eens wat vastgeroeste stenen omdraait.

Luister van This Is Why:

  • Running Out Of Time
  • C’est Comme Ca
  • You First
  • Liar
/0 Reacties/door
, , , , ,

REVIEW: Captain Scarlet – Captain Scarlet (★★★½)

Door: Jaap Smit

Het Haagse Captain Scarlet laat zich leiden door vintage sounds en gaat waar hun instrumenten hen mee naartoe nemen. De self-titled debuut-EP is een indrukwekkende ode aan seventies rock die de sterke elementen van vandaag de dag weet te herkennen.

Drie nummers waren van tevoren al bekend: Wasted Chances, Betrayal en Peace. Op deze release zijn Fall en opener Up Alone de twee nog onbekende tracks. Die laatste zet hoog in; net als de laatste releases van Arctic Monkeys flirt het hevig met luie, pesterige ritmes die je de band in een oude hotellobby hoort. Vanuit hier is de toon gezet en neemt Captain Scarlet met ieder nummer een diepe duik in seventies rock. De producties zijn verzorgd en precies genoeg aangedikt (er zijn maar weinig échte stiltes te ontdekken) om de sound naar het hier en nu te trekken. Van de getergde harten in Fall tot de razernij in Betrayal; de EP beslaat een lekker gebied om Captain Scarlet van een duidelijke smoel te voorzien. Kan menige Nederlandse zaal wel mee uit de voeten, dacht ik zo.

Luister van Captain Scarlet:

  • Up Alone
  • Betrayal
/0 Reacties/door