, , , , ,

REVIEW: Hey Hey My My – High_Life (★★★)

Door: Jaap Smit

Het Franse Hey Hey My My evolueerde in vijftien jaar van een folkgezelschap naar een veelzijdige indieband. Op hun vierde plaat High_Life hopt de band van dromerige synths naar fijne 90’s rock, maar beweegt altijd in een rechte lijn.

De twee frontmannen van de band, Julien Garnier en Julien Gaulier, hebben de afgelopen jaren een comfortabel muzikaal spectrum voor zichzelf afgebakend en High_Life is dan ook niet de plaat waarop we stijl achterover slaan van de durf van de twee Juliens. Een handvol thema’s (Donald Trump, liefdeszenuwen en de onrust die social media veroorzaakt) en een bergje synthesizers en de twee eerste bouwstenen van High_Life staan al. De vriendelijke zangstem van Gaulier leidt is een fijne, maar soms wat vlakke constante, gelukkig dat in sommige nummers instrumentaal lekker wordt gehangen in de richting van Sufjan Stevens (My Friend), Sparks (First Embrace) of aanstekelijke 90’s slackerrock zoals we die van Beck kennen (Restless Mind). De vroege, filmische instrumental Dal Canale is een mooi arrangement, maar klapt een beetje droog op de rest van de plaat. Wanneer we dan na een klein tiental nummers de plaat een beetje door lijken te hebben, krijgen we met afsluiter Carolina opeens Latijns-Amerikaanse ritmes en Spaanse teksten voorgeschoteld. Het vloekt nèt niet met de voorgaande nummers, maar zorgt er toch voor dat er wat barstjes komen in de rustige indiebubbel van Hey Hey My My. Het is een eenzame mispeer, op een voor de rest kraakheldere indieplaat.

Luister van High_Life:

  • High_Life
  • Hope
  • My Friend
  • Restless Mind
/0 Reacties/door
, , , ,

REVIEW: Charades – Not What You Deserve (★★★★)

Door: Jaap Smit

Not What You Deserve is de langverwachte debuutplaat van Charades. In acht nummers bouwt de band een solide rock-fundament dat we al stilletjes voor ons konden zien, maar nu in levende lijve kunnen aanschouwen.

Charades is een band die zich – in de beste zin van het woord – kan afsluiten. Gefocust op de ontwikkeling van hun geluid en ondertussen zorgvuldig de woorden kiezend die hun (levens)vragen en ervaringen het beste overbrengen. Passend bij deze werkwijze trok de band naar een boerderij in de Ardennen om ver van alles de plaat op te nemen, met Michiel de Maeseneer (oa. DIRK.). Het resultaat is een plaat die die onmiskenbaar op de schouders van de EP’s Floating en Grey Pillar Sky staat, maar minder geplaagd wordt door de behoefte om de luisteraar te overspoelen. Het ijzersterke drietal Ice Cream, Far Gone en Camp Fire laat zien (en vooral horen) dat de rocktracks op Not What You Deserve ademen en onnodige muzikale rookgordijnen aan de kant schuiven. Het gaat om de plotse randjes felheid en de gemoedelijke gitaar-outro’s (Camp Fire) die de plaat z’n kleuren geven. Koortjes, kleine gitaarspinsels (Pavilion), knikjes naar Basement, Brand New en de nineties; Charades weet na al hun jaren als band precies waar ze de bouwstenen van hun sound moeten zoeken en hebben eindelijk de ruimte om alles een prominenter plekje te geven. Op de voorlaatste track Did You Even Notice wordt de vroege emo-sound aangeboord die zachtjes brand en je fijn wegdraagt, wat in fel contrast staat met Attention, die als een soort van bonus-track een rammelend postpunk uiteinde opdient, compleet met verontwaardigde oneliners van zanger Gerben. Het is zonder twijfel een left-field move van de band, maar ook deze benadering klopt heerlijk binnen de muren van Not What You Deserve. Ieder nummer is onmiskenbaar van Charades en met iedere drie minuten voel je hun sound concretere en zelfverzekerdere vormen aannemen.

Luister van Not What You Deserve:

  • Ice Cream
  • Camp Fire
  • Conclusions
  • Did You Even Notice?
/0 Reacties/door
, , ,

REVIEW: NONCHELANGE – Muziek voor de Luisteraar (★★★★)

Door: Jaap Smit

Op je eigen benen staan en je eigen stem vinden, voor NONCHELANGE is het een rode draad door zijn discografie. Op debuutplaat Muziek voor de Luisteraar knoopt hij drie jaar aan singles aan elkaar tot er een grappig en soms pijnlijk eerlijke speurtocht naar volwassenheid verschijnt.

NONCHELANGE’s reis naar deze release begint al in 2020 met de release van onder andere De Rem, dat met z’n heerlijke jengelende gitaartje een gedroomde binnenkomer is op Muziek voor de Luisteraar. Maar die titel staat niet voor niets op de albumhoes, want NONCHELANGE wil dat je die oren van je open zet en mee-worstelt door het oerwoud van de gedachtes van een jongvolwassene. In subliem vormgegeven tracks wordt het moordende gevoel van stilstand (De Rem), drukte (Tijdlozen), een pessimistisch wereldbeeld (Verslaafd aan het Kwaad) en een warmer wordende planeet (Samensmelten) bijna dansbaar gepresenteerd. NONCHELANGE praatzingt zacht maar urgent, en weet je geregeld te verrassen met een frisse omdenk-actie. Zo is Iedereen Is Lelijk met z’n slackersound een gezellig onderuitgezakte track met een eerlijke boodschap en een hoge replay-waarde. Muziek voor de Luisteraar is een fijne muzikale bubbel, gevormd door de zeep van Doe Maar (Tijdlozen) en waar hier en daar elementjes van synthpop en hiphop doorheen prikken. In een tijd waarin onze moerstaal weer volop door de ether knalt voegt NONCHELANGE op hoge snelheid in op deze snelweg: Muziek voor de Luisteraar is een sterke collectie nummers die losjes op de grens tussen ernst en luchtigheid dansen.

Luister van Muziek voor de Luisteraar:

  • De Rem
  • Iedereen is Lelijk
  • Samensmelten
  • Ben Ik Daar?
/0 Reacties/door