Chef’Special maakte als band de afgelopen jaren heel wat mee; na de release van debuutalbum One For The Mrs. ging het snel, en waren er veel tours, een reis naar Afrika en uiteindelijk het maken van een plaat in The States. Als band is er bijna geen beter scenario, en de plaat Passing Through moet dus als tweede kindje van Chef’Special bewijzen dat ze als band ook zeker gegroeid zijn.
Het eerste album One For The Mrs. gaf ons een brutale funkrock-band, die niet bang was om de trukendoos open te trekken en een geheel eigen sound had. De tracks waren uiteenlopend van het bombastische Biggest Monkey en het snelle Slowdown tot het brutale Spittin’ On Ye Citystreets en het zachte Birds. Zo was elke track een feestje op zich en dat werd prima vertaald naar de live shows. Passing Through is bij voorbaat al andere koek; de plaat telt een dikke vijftien nummers, en om eerlijk te zijn is het hoesje allerminst spannend te noemen. Maar laten we zeggen dat de schoonheid van binnen zit. De tracks Peculiar en In Your Arms, die pre-release al te luisteren waren beloofde veel goeds; het funky Peculiar en het mooie en fragiele In Your Arms waren goede voorbodes (tevens de opener en sluiter van de plaat).
Daartussen gebeurt heel wat, maar na een uur luisteren valt te zeggen dat de band iets van haar rauwheid ingeleverd heeft. Nummers doen snel wat poppy aan, Day Is Done begint zelfs alsof het op elk moment kan overgaan in een stampende clubtrack (zie ik een remix aankomen?). Het ligt allemaal wel redelijk in het muzikale straatje van de Haarlemmers, maar ga er niet vanuit dat het met elk nummer springen geblazen is. Hier en daar zijn leuke invloeden te vinden, zoals een duidelijke Paul Simon vibe in het nummer Eden. De tamheid in nummers als Wash Away, Love Riot, Everybody en Intellectuals halen het tempo eruit, wat we eigenlijk niet verwachten van een act die onder andere Pinkpop op z’n kop zette. Gezien het feit dat vijftien nummers voor een plaat nogal royaal is had hier wel een beetje in de tracklist geknipt mogen worden.
Dus, minder springen, meer nummers. Gelukkig zit er wel moois tussen. De eerste goeie die we tegenkomen is Julie, één van de nummers die ongetwijfeld op de setlists zal belanden. Bijna een beetje punk meets funky gitaartjes. Wel is te horen dat alle tracks ‘voller’ en completer klinken. Dat is het mooie van opnemen in een professionele studio in een wereldstad, maar het klinkt niet altijd goed om bij een band als Chef’Special alle rauwe randen weg te werken. De andere heerlijk vreemde eend in de bijt is Nights Like This, funk hoe we het willen. Ergens doet het stiekem denken aan de theme-song van Fresh Prince of Bel-Air, en het had zonder twijfel goed gestaan op debuutplaat One For The Mrs. Carnivore is een dappere poging om een opvolger te zijn van Biggest Monkey, maar het klinkt eigenlijk te vrolijk om hetzelfde effect te bereiken.
Helaas zijn bovenstaande drie tracks de enigen die Passing Through een beetje leuk maken. Voor de rest zijn het vooral nummers die lief en tam aandoen. De balans tussen keihard funken en hier en daar een beetje gas terug is verstoord, wat ervoor zorgt dat veel nummers niet lang blijven hangen. Qua inhoud lijken sommigen nogal op elkaar, wat ook jammer is. Het is geen transformatie van brutaaltjes naar de braafste jongetjes van de klas, maar de plaat mist hier en daar wat peper in haar achterste.
Luister van Passing Through:
- Julie
- Nights Like This
- Day Is Done
- Carnivore
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
