De Top 40 tekende alweer de 35e week van 2014 af, wat wil zeggen dat we alweer aftellen naar het einde van dit jaar. Bijna alle cliché-hits zijn al voorbij gekomen, zo hebben we een overmacht WK-singles gehad (met de Vengaboys als dieptepunt), de compleet debiele zomerhit (Salsa Tequila) en de vrij-letterlijke-suggestieve R&B track die maar wat graag door blanke meiden wordt platgedraaid (Wiggle). Stuk voor stuk twijfelachtige pareltjes, maar voor 2014 missen we nog die ene irritante hit.
Begrijp me niet verkeerd, eerder genoemde nummers zijn ook vet irritant, maar de afgelopen jaren hebben we altijd te maken gehad met een nummer dat we collectief als (wereld)bevolking na een week al spuugzat waren, ondanks dat het maar steeds populairder werd. Gelukkig wilde het toeval dat het irritante muziekwerkje vrij snel werd geneutraliseerd door een échte hit, waarna alles weer in balans was. De afgelopen drie jaar vertonen stuk voor stuk dat patroon, waarbij het ene na het andere record wordt verbroken, zie deze keiharde feiten:
– 2011: Carly Rae Jepsen irriteert iedereen mateloos met gezwets over telefoonnummers op Call Me Maybe, maar wordt niet lang daarna door de Belgische Australier Gotye geneutraliseerd met Somebody That I Used To Know, een origineel en tof nummer, een terechte hype. Laat dat nummer nou ook de big break voor Walk Off The Earth zijn, een DIY-band die door een cover van Gotye's hit het internet wint door het meest bekeken filmpje op Youtube te worden.
– 2012: Psy troggelt schaamteloos een jaar later het record van Walk Off The Earth af, met zijn K-Pop hit Gangnamstyle. Deze irritante hit wordt geleverd met een irritant dansje, wat irritant imaginary paardrijden een volledig nieuwe irritante dimensie geeft. Maar gelukkig trekken de geheime muziekkrachten ook dit weer recht, 2012 gaf ons namelijk ook Of Monster And Men's Little Talks, Asaf Avidan's One Day en de meest briljante cover van I Follow Rivers ever, die van Triggerfinger.
– 2013: Het jaar van Pharrell Williams' rentree. Meneer tovert de ene na de andere hit uit zijn afgrijselijke hoed, meer dan eens surfend op het succes van anderen. Zo is zomerhit Get Lucky een prima track (eerlijk, vooral door Nile Rogers), en kan Williams weer een goeie hit op zijn conto zetten. Hoe stom is het dan te bedenken dat hij datzelfde jaar nog de meest gehate hit van alle bovenstaande tracks uitbrengt. Onder andere door de 24-uurs clip (want wie wilt 'm niet 85.000 keer horen) markeert Happy de laatste grote irritante hit.
Het kan dus niet zo zijn dat we dit jaar geen nummer gaan horen dat het bloed onder onze nagels vandaan haalt, want het moet. Het is de wet. Anders raakt het universum uit balans of zoiets, het kan niet anders. We hebben zat goeie nummers om het mee recht te trekken (ik noem de neo-reggae van Magic!'s Rude, klassieke dance van Clean Bandit's Rather Be), dus we zijn op alles voorbereid. Hij heeft nog vier maandjes om op te duiken, tot die tijd lig ik in camouflagekleding met m'n verrekijker, sniper en Spotifyplaylist op het dak. Laat maar komen.
