De zondagmiddagen thuis gingen vroeger altijd volgens een soort onofficiële volgorde: nadat we rond een uur of half een hadden geluncht vertrokken wij, de kinderen, naar boven, om rond een uur of vier weer langzaam polshoogte te nemen van wat er beneden gebeurde. Op de goede zondagen stond er dan een dienblad met thee en koekjes beneden, maar wat de sfeer altijd afmaakte was de muziek die uit de oude (maar tot op de dag van vandaag nog werkende) Pioneer CD-speler kwam zetten. Nu hadden we een vast rijtje artiesten die we zondags draaiden, The Moody Blues, Chris De Burgh en The Carpenters. En na jaren van zondagen zijn het die artiesten die zich tegen je wil in je brein vastzetten en van plan zijn er vooral nooit meer te vertrekken. Er hoeft maar Yesterday Once More van The Carpenters in een winkelcentrum te worden gedraaid of ik ga al zenuwachtig om me heen zoeken naar mensen die het ook tegen hun wil moeten mee blèren. Ik had kunnen uitgroeien tot een witgeschminkte metalhead en dan nog had ik elk woord gekend van Nights In White Satin van The Moody Blues.
Kortom, ouders van over de hele wereld, het is niet erg om je kind muzikaal wat bij te brengen, maar doe het vredesnaam doordacht en met beleid. Momenten als de gezellige zondagmiddagen of de tien lange uren in de auto naar de camping in Frankrijk zijn crucialer voor je kind z’n muziekontwikkeling dan je denkt. Natuurlijk staat de optie dan open om daar goed misbruik van te maken en ze tijdens de zondagse thee te indoctrineren met Gordon of Frans Bauer, maar dat is alleen maar nadelig op korte en lange termijn voor beide partijen. Hoewel het voor m’n ouders waarschijnlijk puur toeval is geweest dat hun kinderen tot in de eeuwigheid aan deze artiesten de gezellige zondagen zullen herinneren, heb ik mezelf beloofd het voor mijn kinderen iets meer uit te denken. Gewoon een rooster bijhouden met genres, artiesten en boodschappen die ik mijn kinderen wil meegeven zodat ze uit mogen groeien tot evenwichtige en kritische muziekluisteraars. Dus. Misschien.
Net vol trots de hele Greatest Hits van The Carpenters in mijn ‘nostalgie-lijst’ op Spotify gezet, foutloos helemaal meegezongen met een dikke grijns op m’n gezicht. Altijd leuk, herinneringen ophalen.
