CONCERT: Blossoms in de Melkweg

Het is bijna geen toeval te noemen: de BBC riep vorig jaar het Stockportse Blossoms uit tot de Sound of 2016 en de 18-jarige Declan McKenna mag die titel voor dit jaar in ontvangst nemen. Dat ze vanavond in Amsterdam een podium delen mag op z’n minst opwindend heten, want op papier lopen deze artiesten voorop in de nieuwe generatie indiemuzikanten.

Declan McKenna is officieel gezien ‘slechts’ voorprogramma, maar dat is toe te schrijven aan het handjevol singles dat hij tot nu toe heeft uitgebracht. De zes nummers zitten vol met pientere indieriffs en de vingerbrekende synth-loopjes worden live moeiteloos gespeeld. Zijn backing band (drie dames en een heer) zijn van dezelfde leeftijden, waardoor het lijkt alsof er een vriendengroep op het podium staat. Het applaus doet geen eer aan het talent die in McKenna huist, maar op 21 februari krijgt Nederland nog een kans, in Rotown Rotterdam.

Blossoms laat zich vanavond niet in een hoekje drukken: qua vertoon lijken de vijf zorgvuldig in hun witte outfits gehesen, maar bij opkomst dreunt er een hiphop-beat mee. Al snel verandert dat in het intro van At Most A Kiss. Met één album (+ een extended version) op zak hoeft niemand bang te zijn dat er publieksfavorieten worden overgeslagen. De sporadische onverschilligheid van Tom Ogden gaat lijnrecht tegen de koorknapen-look, zeker als hij even languit gaat liggen of “I’m a motherfucking Starboy” door z’n eigen teksten zingt.

De nummers van het album worden aangevuld met wat tracks van de deluxe uitvoering. Madeleine, Polka Dot Bones en Across The Moor doen niet onder voor de welbekende singles en zorgen dat de zaal hoe dan ook beweegt. Ogden richt zich af en toe tegen het (Engelse) publiek, maar z’n Stockportse accent voorkomt dat de boodschap bij de Nederlanders niet aankomt. Natuurlijk bestaat de finale uit Deep Grass en Charlemagne, die met luid gejuich worden onthaald.

Voor een band die al geboekt staat voor een aantal enorme festivals valt de Oude Zaal enorm uit de toon. Maar Blossoms speelt nagenoeg foutloos en de zaal zingt en beweegt mee. Een audiovisueel spektakel blijft uit, maar dat is dan toch het onverschillige rockband-gen dat door de band stroomt. Kwaliteit gaat boven alles en in de Melkweg zorgt het voor een lekker ontspannen indie-avond.

(Foto’s: Jaap Smit)

Gezien op 3 februari 2017