Tekst: Jupiter Beestman Foto’s: Odile Grim
Ze lijken onvermoeibaar. Een paar weken na het einde van de legendarische Vans Warped Tour en een paar dagen na Reading & Leeds zijn de jongens van Waterparks alweer begonnen aan hun Europese tour. Het jaren support spelen voor de grote bands zoals Good Charlotte, Mayday Parade en The Maine heeft hun populariteit een flinke boost gegeven. In maart speelde de band uit Texas in de grote zaal van Dynamo in Eindhoven en deze keer in de Melkweg Oude Zaal in Amsterdam, waar al veel fans al sinds een uur of zeven s’ ochtends in de rij zitten.
Dit keer mochten ze hun eigen support act meenemen: het Australische viertal The Faim, die voor het eerst in Nederland zouden spelen. Althans, dat dachten we. Twee uur van tevoren liet de Melkweg te weten dat het gezelschap had afgezegd vanwege ‘’technische problemen’’. Voordat de show begint worden alvast foto’s gemaakt van de setlist en doorgegeven door het publiek. Er klinkt hier en daar een schreeuw van fans die hun favoriete nummer er op zien staan. De setlist varieert van hun tweede EP Cluster naar hun laatste album Entertainment, dat fans jong en oud makkelijk doet meezingen. Ook al ken je de nummers niet, ze zijn allemaal gemaakt om op te moshen. Als om half negen de show eindelijk begint (door het wegvallen van het voorprogramma) starten we met veel upbeat pop-punk nummers. Met aanmoediging van de band en na wat handgebaren van frontman Awsten Knight en gitarist Geoff Wigington is een groot deel van de vloer in een moshpit veranderd. Wat volgt zijn (volgens de tedere hartjes van het gemiddeld 15-jarige ‘dit is mijn eerste concert’ publiek) iets hardere liedjes zoals Crave, Made in America en 11:11. Dit trekt aardig wat crowdsurfers aan.
De hele zaal is beweegt uitbundig. Dit is hét sfeertje waarvoor je naar een concert gaat; iets dat goed afgeeft op de band, die op hun plek weer diezelfde power afgeven. Er valt niks te merken van hun drukke voorgaande en aankomende tourschema. Na ongeveer elf nummers is bijna iedereen bekaf. De band verlaat het podium en Knight komt in zijn eentje weer op met een akoestische gitaar. We krijgen een ademmomentje in de vorm van Lucky People, een snel maar zoetsappig liefdesliedje zorgt voor een paar tranen bij de jonge fans. Gevolgd door een akoestische versie van What We Do For Fun, een track van de Amerikaanse deluxe versie van Double Dare en dus bijna onbekend aan deze kant van de oceaan. Bijna niemand zingt mee, een perfecte kans om eindelijk Awsten’s zangstem te horen, die door het geschreeuw van de fans eerder bijna niet te horen was. Het begint nu toch wel duidelijker te worden wat de schade is die de drukke agenda van Waterparks met Awsten’s stem heeft gedaan. Alles klinkt goed zuiver maar af en toe ook wat shaky. Knight sluit het kalme segment uiteindelijk af met 21 Questions, dat eindigt in een flinke drop en een weer super opgeladen crowd.
Stupid For You komt hierna voor een groot aantal fans als een verrassing, Waterparks sloot namelijk sinds de release van Entertainment hun sets altijd af met het schreeuwnummer Tantrum, dat Awsten weleens stemproblemen opleverde. Doelbewust was het nummer na Reading & Leeds van de setlist gehaald, maar dankzij het doorzetten van het publiek en als een soort bedankje voor de goede sfeer speelt de band dan toch deze fan-favourite als laatste nummer. Na afloop van het concert wordt er uiteraard veel getwittert. Awsten post een video op zijn account waar hij bezweet op de grond ligt: “I can barely even hold the phone, my adrenaline is fucking me up, and my hands are shaky”. Een perfecte quote voor deze super-energieke avond
ffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff
ggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggg
ggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggg
