Door: Jaap Smit
De tijd vliegt wanneer je wereldwijd podia afbreekt. Enter Shikari kan erover meepraten. Tien jaar na de release van hun weergaloze debuutalbum Take To The Skies stuiteren de Britten nog steeds met hun elektronica-metal over de aarde. De jubileum-karavaan komt ook nog even langs Utrecht, dat kolkend en zwetend die uitnodiging accepteert.
Het meegereisde Mallory Knox haalt per saldo niet de snelheden van Enter Shikari, maar de mannen uit Cambridge zijn voor een gedeelte van het publiek geen vreemden en verleiden de Ronda tot de eerste pits. Met vooral werk van hun nieuwe album Wired lijkt de band weer wat Nederlandse fans te winnen.
Iets na negenen komt Enter Shikari het podium op. Met z’n donkerblauwe doktersjas, grote bril en nog groter wijnglas in z’n hand ziet zanger Rou Reynolds eruit als de mad scientist die deze zaal gaat bespelen als nooit tevoren. Chris Batten’s keyboard is versierd met een lichtgevende bol, waar hij door middel van aanraking diepe, elektronische bastonen uit haalt. Het eerste hoofdstuk van de avond is een metalrave like it’s 2007: Enter Shikari, Mothership en Anything Can Happen.. volgen elkaar in een degelijk tempo op. De lichten, het wild rondrennen van Rou en de foutloze sound zorgen ervoor dat de Ronda binnen no time al dik tevreden staat te zweten en te moshen.
Dat de meeste publieksfavorietjes van Take To The Skies afkomstig zijn blijkt vanavond eens te meer. Labyrinth en Sorry You’re Not A Winner stuwen de lijn van de avond nog dik omhoog en de band lijkt zich prima te vinden in het terugblikken naar hun beginjaren. Tijdens Labyrinth waagt de band zich – uiteraard – aan een politiek statement voordat de hele zaal ‘break down the walls’ scandeert. We zijn niet anders gewend van het viertal. Verderop in de set worden er ook wat jongere singles van stal gehaald, die net zo dankbaar worden ontvangen. De beginriff van Juggernauts is het startsein voor honderden kelen om Rou’s monoloog mee te blèren en ook Torn Apart mag rekenen op een goede ontvangst.
De pits worden weer warmgedraaid met Return To Energizer, waarbij Rou op z’n gemakje een rondje over het balkon loopt om vanaf de lichttafel te zaal toe te zingen en wat fans te kussen. Terug op het podium realiseert hij zich opeens iets: “ik kuste net wat fans op hun wang, maar ik was vergeten dat ik eerder m’n lip had gescheurd. Sorry als ik wat bloed op jullie heb achtergelaten. Ik ben clean en nog maagd, dus maak je geen zorgen.” Ach ja, Britten zijn nou eenmaal zo beleefd.
Met Jonny Sniper krijgen we voor een laatste keer de poppy kant van de band te zien, want daarna wil de band op z’n minst tranen zien bij het akoestische Adieu. Voor een leek is de switch tussen snoeiharde elektronica-metal en een track als Adieu opmerkelijk, maar de Ronda weet dat dit precies is waarom het vanavond zo stampvol staat. Die veelzijdigheid werkt al een goed decennium verslavend. De toegift begint met de recentere single Redshift, een relatief rustige track die tegen het einde openbreekt en naadloos overgaat in OK Time For Plan B, een oudje dat in hetzelfde tempo als Redshift doorgaat. Opvallend genoeg eindigt Enter Shikari de avond met The Appeal Of The Mindsweep I, van het laatste album The Mindsweep. Die keuze is wat gek gezien de reden voor deze tour, maar de band wil ook niet tegen wil en dank in het verleden blijven hangen.
“Na deze tour gaan we de studio in en gaan we ons waanzinnigste album ooit schrijven!” riep Reynolds al halverwege de set. Een statement waar we als fans maar wat blij mee zijn, maar deze avond laat zien dat de band nooit meer stuk kan en dat we bereid zijn nog wel een paar decennia liters zweet te verspillen aan Take To The Skies. Heck, dit was gewoon een belachelijk geweldige show.
Foto’s: Jaap Smit
