Door: Jelle de Ru
Wat een waardeloze avond. Als je niet in Doornroosje was dinsdag, stop dan hier maar met lezen. Dan is het minder erg dat je er niet bij was. Op het podium vertelt singersongwriter Fin Greenall dat Fink nog nooit een slechte recensie heeft gehad, hooguit drie van de vijf sterren. Hoewel de eerste zin anders deed vermoeden, werd ook LLUID betoverd.
In plaats van een voorprogramma staat een uitverkocht Doornroosje een beetje verveeld naar allerlei clipjes te kijken. Mixtisque heet de korte film die uit historische clipjes en fragmenten bestaat, uitgezocht door de band. De fragmenten over Putin, The Beatles, Nirvana en vele anderen, vormen achtergrondruis voor een pratende zaal. Vooralsnog leek een voorprogramma een betere keuze. Zodra Fink opkomt is het gelijk muisstil. Fin Greenall heeft vier anderen meegenomen, waarvan maar liefst twee drummers. Greenall heeft met de extra drummer een nieuwe manier gevonden om nog een extra laag zijn muziek in te rammen. Heel zachtjes zegt Greenall: “How you doing?, we are gonna play some deep groovy new album stuff.”
Laagje voor laagje, zakt het publiek steeds verder weg in de hypnotiserende muzikale lijnen van Fink. De vorige albums waren soms behoorlijk somber, de nieuwe ‘groovy’ tracks van Resurgam zijn dan ook een welkome toevoeging aan de setlist. Opvallend is dat de band voor een groot deel uit multi-instrumentalisten bestaat. Met een grote glimlach speelt de drummer soms gitaar en wisselt Greenall zijn gitaar dan weer in voor een rol als toetsenist.
Met het uit 2011 afkomstige nummer Perfect Darkness zie je het publiek mee knikken, hun hoofden wiegen en sommigen drummen mee. Ergens uit de zaal glipt soms een zinnetje tekst vandaan. Allemaal heel voorzichtig, om de band niet te storen. Doornroosje hangt aan de lippen van Greenall. Hij maakt zelfs een opmerking tussendoor over hoe beschaafd het publiek is. Ook vertelt hij heel charmant soms een kort grapje: “I was sitting in the metro in Berlin, I was reading some trendy books, got a trendy hat, got this stupid beard. Some hipsters were looking at me, “Yeah dude, you got it”, “and I be like… ow shit, no, I’m just vintage.’’
Het is indrukwekkend hoe Fink speelt met leeg en vol, het ene moment krijgt een klein gitaar of pianolijntje alle ruimte, waarna hetzelfde lijntje weer verdwijnt in het geheel. Over elke seconde lijkt te zijn nagedacht. Soms is een enkele tik per twee maten op een van de bekkens genoeg, met opperste concentratie zie je een van de drummers keer op keer die ene tik perfect timen. Het nieuwe album haalt het ‘groovy’ gehalte vooral uit de ritmesectie: Bongo’s, kleine percussie, alleen nog percussie. Je ziet vijf mannen die super goed op elkaar zijn ingespeeld, de chemie spat ervan af. Subtiel geeft Greenall even een kleine cue met zijn handen. Als hij bij vier is met tellen, stopt iedereen met spelen. Snel communiceren de bandleden even een grapje naar elkaar, geven ze elkaar een high five en zetten ze het volgende nummer in.
“I fell out of love with electronic music a long time ago’’, vertelt de voormalig dj en nu singersongwriter, ‘but then I moved to Berlin’ waarna een super zachte ballad wordt ingezet, een kleine ode aan een goede avond uit in de club. Langzaam wordt Doornroosje door de warme deken van muziek die Fink speelt naar dromenland gesust. Zachtjes op de achtergrond hoor je de elektronische muziek. Uit het niets nemen de twee drumstellen je mee het nachtleven in. De indrukwekkend opbouw in dynamiek slaat zo je voeten onder je vandaan. “Wauw wat mooi”, klinkt er uit de zaal. Netjes geeft de band elkaar kleine handgebaren. Hier wordt geen muziek gemaakt, nee, hier wordt nieuwe muziek gecreëerd.
Zelfs Looking to Closely, misschien een van de bekendste nummers van Fink, is live een nieuwe sensatie. Alsof je hem voor het eerst hoort, kippenvel. Ook Yesterday Was Hard On All Of Us klinkt klein ingetogen, maar is groots indrukwekkend. Zowel Greenall als de zaal wil niet dat er gestopt wordt met spelen. In zijn eentje speelt de singer-songwriter nog even Biscuits For Breakfast, waarna hij de coulisse zijn band achterna gaat. Het was een magische avond. Fink creëert eigen sprookjes in Nijmegen. Dit concert verdient sowieso meer dan drie sterren.
Foto’s: Jelle de Ru
fhfhhfh
hghfgh
