Door: Jaap Smit
De vleugels van het Britse indierockkwartet Airways zijn al lekker aan het uitslaan en in heel Europa ontvangen de zomerfestivals maar wat graag de jongens. Voor de maximale impact staat er tussen de festivals door ook nog een clubtour geboekt, die de band op 26 juli naar de SugarFactory brengt.
Het Utrechtse VoidFare betreedt als eerste het podium vanavond. Een toefje psychedelic, een tintje indierock en een rauw randje wordt niet geschuwd; de band maakt een prima indruk en de zaal – vanaf het begin al rijkgevuld – is de beroerdste niet om de nieuwkomers met een goed gevoel de pauze in te sturen.
Airways hoeft nog geen megahit in handen te hebben om vanaf de eerste seconde al meteen voor flink wat beweging in de zaal te zorgen. One Foot, een belachelijk lekkere indiestomper, mag de eerste bezwete voorhoofden op z’n naam schrijven. SugarFactory mag dan een stapje terug zijn van internationale festivalmenigtes, het is precies groot genoeg voor de aanhang die de band in Nederland rijk is. Vorig jaar warmde Airways AFAS Live op voor Nothing But Thieves en grote kans dat de meeste fans vanaf toen de jonge Britten in de smiezen hadden.
Airways en een vliegende start, het lijkt bijna niet anders te kunnen. Maar dan tikt zanger Jake een drankje over z’n pedalboard en is er paniek op het podium. Beteuterde gezichten achter de microfoons, rennende technici, want kunnen we zo wel verder? Een mop uit het publiek dan? Vooruit, maar je ziet het moraal merkbaar zakken bij de band, die vervolgens maar White Noise Boys inzetten, waarin de solo dan maar zonder effect moet. Een hoofdschuddende Jake zegt genoeg: dit is vet balen.
Hoe het lukt is het publiek een raadsel, maar een korte stilte later lijkt het weer gefixt en werkt de band de set af met oude pareltjes en twee nieuwe tracks die volgens de frontman beter uit de verf komen dan gedacht, waar maar weinig vertrouwen uit klinkt. Die uitspraak strookt dan wel weer goed bij de houding van Jake, die wel erg vaak een beetje verveeld met z’n armen naar beneden staat wanneer hij geen refrein meespeelt en naar het plafond tuurt, waar nou juist net geen mensen zijn. Of het moeheid, verveling of frustratie van het kapotte pedalboard is, de band mag hun trouwe Nederlandse aanhang, die niet stil te krijgen is, bijzonder dankbaar zijn. Bij Starting to Spin – niet eens zo’n gek hard nummer – opent er een pit en banjert de crowd tevreden rond op ieder ritme dat van het podium komt. Het is slechts een oefenrondje voor Reckless Tongue, dé track waar het vanavond om draait. Voor het hysterische effect gooit de band badeendjes tijdens het nummer de massa in, die de gelukkige vangers mogen inwisselen voor een exclusieve demo bij de merchstand. Kijk, dat ze je in AFAS dan weer niet.
‘Gered door het publiek’ is misschien iets te overdreven, maar het had Airways heel anders kunnen vergaan. Met domme pech en tientallen shows in de benen maakt deze indie-belofte hun status niet helemaal waar, maar mag er desondanks op rekenen dat ze na de festivals weer snel een Nederlandse zaal mogen headlinen, al was het alleen maar om vanavond weer een beetje goed te maken.
