Gery Mendes, de van Kaapverdië afkomstige Rotterdammer waarvan ik na een een lange tijd interne discussie nog steeds niet over uit ben wat hij nou precies allemaal kan, (rappen, acteren, zingen, gitaar, dwarsfluit.. corrigeer me als ik wat mis) liet zich vanaf tien uur klinken in Grounds te Rotterdam afgelopen vrijdag. De band bestond in zijn totaliteit nog uit een gitarist, basgitarist, drummer, toetsenist en een backing vocalist. Allen correct op elkaar afgestemde kleding en tropisch gekleurde lichten waren de moodsetters van de avond.
Het publiek, wat voor een artiest met zijn kaliber (helaas(?)) bestond uit zo’n honderd man, hield zich vanaf het eerste nummer niet tegen qua energie. Zijn energieke flow in bijvoorbeeld Little Child en het bewegende Memories waren goede voorbeelden van live knallers waarvan ik blij ben dat ik ze heb kunnen meemaken. Terwijl ik hier stond met mijn fotograaf die er duidelijk ook wel van kon genieten was ik als ‘criticus’ toch aan het zoeken naar de kleine foutjes, ik zag een artiest die alles volgens mijn smaak goed deed, maar hoe kon ik geen flaws aanwijzen?
Dat is de kracht van Gery Mendes. Het moment brak aan dat je oren afwisseling nodig hadden en de band sloeg om als het omslaan in het weer. Tempo rap ging over in zachte jazz, gitaarrifs en echte knallers sloegen over in zielstrelende reggae.
Het feit dat ik al snel wat biertjes achterover heb kunnen tikken tijdens dit optreden mogen meetellen in de vibe die niet alleen ik stond te creëren in Grounds. De bar was een steenworp verder dus waarom niet toch? Zijn groovy vibe en ontzettende swingende melodie kwam uiteindelijk nog meer naar voren in nummers als Heartbreaker en African Princess, waarvan deze laatste een goeie uitmelker had van zo’n 10 minuten, als het niet meer was. Zo tegen het einde kwam zijn tropische achtergrond steeds meet tot zijn recht, wat resulteerde in mijn hoognodige dosis reggae die zeker niet onderdeed aan de overige nummers in zijn repertoire van die avond. “Dit is mijn laatste nummer”, loog hij ons voor, voordat hij nog zo’n drie of vier nummers tot slot liet horen en het podium verliet twee uur na aanvang.
Intoxicated en muzikaal voldaan verliet ik Grounds en concludeer ik: Gary Mendes verdient veel meer bekendheid dan wat hij nu al heeft. Zijn muziek heeft in ieder geval al een plekje verdient op mijn iPod.
Het was fantastisch.
foto’s: Rutger van der Zwaag
