Ondergetekende staat in de rij voor twee biertjes als er over de intercom van TivoliVredenburg een trompet aanzwelt. De twee minuten die daarop volgen kijkt iedereen doodstil om zich heen, herdenkend. Het is overigens wel het laatste stille moment van de avond.
De lente komt nog lastig op gang in Nederland en daar wil Glass Animals wel even bij helpen. De broeierige jungle-indie slaat hier genoeg aan om de Ronda goed te vullen. Onder het versnelde gemompel van Premade Sandwiches stapt de band het podium op. Zanger Dave Bayley draagt nog een dikke brace om zijn rechtervoet, die hij brak tijdens een show in Chili. Af en toe neemt hij plaats op een kruk om een nummer te zingen, maar het grootste gedeelte van de avond danst hij als een bezetene en zwaait hij flink met z’n armen. Old habits die hard.
Dankzij het fenomenale tweede album How To Be A Human Being staat de band voor steeds grotere zalen, dus geen wonder dat we een flinke lijst van die nummers verwachten. Het podium is bezaaid met cactussen, een eenzame ananas en een grotere, glimmende variant die als discobal boven de band hangt. De set wordt geopend met Life Itself en duikt vervolgens even terug naar ZABA (2014) met achtereenvolgens Black Mambo en Hazey. Voor HTBAHB-puristen een mooi bewijs dat ze de rest ook beter mogen bestuderen. Glass Animals doet niet aan tourmuzikanten: Drew MacFarlane en Edmund Irwing-Singer nemen zowel de bass, gitaar en een rits keys en pads voor hun rekening. En niet onverdienstelijk: het klinkt razend goed.
De Oxfordse bliepjesnerds hebben nog niet de pk om een zaal volledig naar de tering te spelen, maar de avond blijft intens en goed dansbaar. Bayley rapt zich de longen uit het lijf in het refrein van Cane Shuga en voor ZABA-hit Gooey wandelt hij enthousiast naar het balkon en terug. Dat dus allemaal met die dikke voet, die hem geen seconde in de weg zit. De lichten, de dreunende bass (vooral fantastisch tijdens de intro van The Other Side Of Paradise), het zit allemaal zo ontzettend snor met deze band. Het gevoeligste nummer in de set, Agnes, is als eerste afsluiter een moment om te laten zien wat de disco-ananas allemaal kan. Beetje magisch wel.
Het onderste uit de kan verschijnt in de vorm van Pools en Pork Soda. Het ‘pineapples are in my head’ heeft zich op vreemde wijze ontwikkeld tot de catchphrase van de fans, die hem dan ook op de juiste (en onjuiste) momenten meezingen. Bayley gooit zelfs (voorzichtig) een ananas het publiek in, want flesjes water en plectrums zijn zó 2016.
Veel meer dan een warme pineapple-disco hadden we niet verwacht, en dat is ook precies wat we kregen. Een uitgeputte Bayley bedankt hijgend het publiek, voor wie hij zo’n anderhalf uur intensief heeft staan dansen en zingen. Met showmanship on point en een ijzersterke lijst gevarieerde, weird-chique indiehits kan die glimmende ananas van ze nog op veel betere plekken dan TivoliVredenburg hangen. Maar wat zijn we blij dat ze hier even kwamen buurten.
Foto’s: Jaap Smit
