Tekst en beeld: Lauren Booster
Op 12 maart speelde de Amerikaanse singersongwriter Henry Jamison in Amsterdam, waar hij nummers van zijn nieuwste album Gloria Duplex (uitgebracht op 8 februari 2019) ten gehore bracht in de kleine zaal van Paradiso. “I’ll play a long set of music and also I will talk too much. Sorry and thank you in advance”, schreef Jamison op zijn Facebookpagina. Dat de waarschuwing terecht was, maar totaal niet vervelend, bleek uit het gelach van het publiek tijdens Jamison’s anekdotes die hij tussen de nummers door met het publiek deelde.
Jamison opent de avond met The Jacket, van het album The Wilds uit 2017. Hij speelt zonder band en begeleid zichzelf op gitaar. Hierna vraagt hij of het publiek dichter bij het podium wil komen. De zaal is niet volledig gevuld, maar een goede dertig man schuifelt richting het podium op Jamison’s verzoek, waar hij klaar staat met zijn gitaar. Bij zijn voeten staat een flesje water en een biertje. Naast hem een gevulde fruitmand, uitgestald op een hoog tafeltje. Een vreemd tafereel, waar pas halverwege de avond naar wordt verwezen.
Nummers als The Rains en Ether Garden (van zijn recente release Gloria Duplex) volgen hierna. Tussen elk nummer deelt hij een anekdote, zoals het verhaal dat hij voor het eerst speelde in Amsterdam. Zo was hij was verdwaald in de Sugar Factory toen hij naar het toilet moest (‘How do you guys say it? W.C.? Double u cee?’) en plotseling via een deur op straat terecht kwam en binnen twee minuten op zou moeten treden. Het publiek grinnikt en het ijs is een beetje gebroken. Of het verhaal, als reactie op de twee kinderen die aan het dansen zijn voor het podium, dat hij vroeger babysitter was. Maar dat het kind een boek naar zijn hoofd had gegooid toen hij had gezegd dat het kind schattig was. Als de fijne stem van Jamison het publiek nog niet had opgewarmd, dan was het wel zijn charisma en humor en een poging om contact met het publiek te maken.
‘Well if all is fair in love and war, then I don’t know what we are fighting for,’ zingt Jamison. ‘Cause my baby is a real peach. Even when the night come crashing down.’ Het vierde nummer, Real Peach, is het bekendste nummer van Henry Jamison en telt meer dan 51 miljoen streams op Spotify. Het publiek geniet en schommelt mee op de muziek. Later adresseert Jamison eindelijk de mysterieuze fruitmand op het podium, dat een inside joke is, begonnen in Hamburg. Hij vertelt dat hij het heeft neergezet om een grap over zijn fruitmand te maken, maar dat hem de grap na al die tijd nog niet te binnen is geschoten. ‘Het is eigenlijk ook een soort stilleven,’ zegt Jamison. Bij het nummer Through A Glass betwijfeld Jamison hardop of hij ‘the F-word’ wel moet zeggen, dat verwerkt is in zijn nummer. Gelach vult de zaal, want vooraan het podium staan twee jonge kinderen. De kleuters hebben daar absoluut geen moeite mee en roepen keihard ‘Yes!’ en Jamison zingt zijn nummer ongecensureerd: ‘She was talking to a 6’5″ ex-marine / Who was living out his truck / She said “he is very fragile” / I said “I don’t give a fuck”’
De laatste grap van de avond maakt Jamison als hij aankondigt een toegift te doen, zoals traditie voorschrijft. In detail beschrijft hij droogjes hoe dit zal gaan, om het vervolgens precies zo te doen. Hij stapt via het trappetje aan de zijkant het podium af (nog steeds volledig in het zicht van het publiek), om binnen één seconde weer het podium op te komen. Het publiek klapt uitbundig, juicht en schreeuwt. Henry Jamison: fijne luistermuziek, dat zich prima staande kan houden onder enkel akoestische begeleiding. Volgend jaar herfst keert Jamison terug mét band.
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
