Door: Claire Poel
Confetti, sitdowns en heel veel meeklappende mensen. Ja hoor, je bent bij een Kensingtonconcert! Vorig jaar verkocht de band al twee keer de Ziggo Dome uit, dit jaar mochten ze het drie keer doen en volgend jaar doen ze het vijf avonden achter elkaar.
Onder luid gejuich komen de mannen van Kensington op en ze trappen meteen af met twee nummer van de nieuwe plaat, Regret en Do I Ever. De setlist van de avond is een zogenaamde career-spanning set waarin van elke plaat, van Borders in 2011 tot Control van afgelopen oktober, wat nummers door de zaal galmen. De zaal is heel gevarieerd. Jongetjes van een jaar of tien en vrouwen van in de zestig, het komt allemaal voorbij. Een ding heeft iedereen gemeen: het is een zaal vol klapvee dat nog net niet meeklapt met pianoballads.
Achter het podium is een groot scherm te zien met beelden die de sfeer van de verschillende nummers goed weten te vangen, waardoor de sfeer in de zaal er de hele avond lekker inzit. Ook bij de lasers en lichtspots is niks aan het toeval overgelaten en is alles precies op elkaar afgestemd. Op het podium slentert zanger Eloi Youssef ondertussen heen en weer terwijl hij chronisch kijkt alsof hij zijn publiek wil vermoorden. Gitarist Casper Starreveld springt daarentegen rond als een duracell-konijn.
Na een uur is het tijd voor hitmania. De ene truc na de andere wordt uit de kast getrokken om het publiek met de voetjes van de vloer te krijgen. De ‘tradities’ zoals Eloi Youssef ze noemt, je kan het ook standaard partytricks noemen, gaan er bij het publiek in als koek. Een sitdown en springen bij Let Go, meezingen bij War en Streets en heel. Veel. Meeklappen. ‘Tijd voor traditie nummer twee,’ kondigt Eloi Youssef het volgende meespring-moment aan. Voordat hij meer kan zeggen, haakt Casper Starreveld erop in, ‘iedereen naakt!’, wat hem een groot lachsalvo oplevert. En laten we eerlijk zijn. Dit publiek zou het zonder morren waarschijnlijk gewoon doen.
Een show die aan elkaar hangt van hits en het publiek zo weet te bespelen, er zijn niet veel Nederlandse bands die dat kunnen. Na afloop zie je alleen maar blije gezichten van mensen die gewoon een hele leuke avond hebben gehad. Kensington is hard, entertaining en simpelweg goed. Een heel repertoire aan anthems in combinatie met een biertje en wat vrienden. Het hoeft niet altijd ingewikkeld.
