Tekst: Daan Visser Beeld: Lauren Booster
Elektronische muziek in een kleine, donkere ruimte. Nee, het is geen Duitse technoclub. Het is de elektro-pop van het Oostenrijkse duo Leyya. Marco Kleebauer en Sophie Lindinger vormen de kern van de vierkoppige band op het podium. Het grootste wapenfeit is dat Leyya op Spotify al een paar miljoen stream bij elkaar heeft geschraapt, waar hun niet onverdienstelijk tweede worp Sauna dapper aan heeft bijgedragen.
De zaal van de Sugarfactory is zo ontzettend donker dat de gezichten van de band niet te zien zijn. Dit is waarschijnlijk expres gedaan om dat typische clubgevoel te creëren. Sophie heeft zelf ook last van het donker, want de ze kan haar eigen setlist op de grond niet eens lezen. Alle vier de muzikanten beheersen een traditioneel instrument die de fundatie leggen voor de sound. David Wöhrer zit achter de drums, zijn broer Tobias bespeelt de bas, Marco speelt gitaar en Sophie zingt en bespeelt de toetsen. Haar zang gaat per nummer door een ander filter heen, maar haar stem is er eentje die niet eruit springt. Het is een stem die je bijna op elke elektronische muziek hoort. Marco speelt met een enorme lading echo op zijn gitaar en vormt, in combinatie met Sophie’s keyboard, de bovenliggende melodieën. De riffjes komen uit de indie, maar zijn gitaarsolo’s zijn geïnspireerd door de rockmuziek. Op de bassist Tobias na heeft iedereen een touchpad, met de meest ondefinieerbare geluiden erop. De beats en sounds die eruit komen, vormen de experimentele elektro-vibe van het Weense duo. Leyya’s muziek is een combinatie van experimentele elektro-pop als hoofdingrediënt met een vleugje traditionele indierock.
Bij elektronische muziek denk je voor aan lekker dansen, daarvoor is Leyya live helaas niet weggelegd. De nummers duren niet lang, dus een kans op langdurig dansen komt er niet echt van. Daarnaast stoppen de liedjes vrij abrupt, wat niet handig is als je eindelijk een beetje los begint te komen. Het publiek moet genoegen nemen met een optreden van maar zestig minuten.
