Door: Jelle de Ru
Op de laatste dag dat God het universum schiep, deed hij niets. Op de dag dat iedereen rust zou moeten nemen en naar de kerk moet gaan, verkoopt Queens of the Stone Age Ziggo Dome uit. God gebood rust, maar de duivel stond afgelopen zondag op het podium. Voor aanvang worden stiekem de laatste jointjes snel weggepaft. Dat dit, en roken überhaupt, ten strengste verboden is, lijkt irrelevant.
Klokslag negen uur loopt Josh Homme nonchalant het podium op. Hij slalomt tussen de groene lichtgevende pilaren en uiterst ontspannen zet hij het eerste nummer in. If I Had a Tail, van …Like Clockwork zet de toon voor de avond; de opening klinkt als een onwijze muur van oorverdovend geluid, die binnenkomt als een klap in het gezicht. Homme gaat inmiddels ook al wat langer mee en de geroutineerde muzikant en enige vaste bandlid van QOTSA, is nog minstens zo cool als hij altijd is geweest.
In het nummer Feet Don’t Fail Me Now – van nieuwst plaat Villains – zingt hij dat hij verwacht had inmiddels al dood te zijn. Gelukkig zijn de demonen met hem en laat hij ook vanavond de menigte in no time dansen, duwen, trekken en springen. De setlist zit ingenieus in elkaar; vooral het oudere werk wordt eerst ingezet om het publiek op te zwepen, met af en toe een dansbare track van de nieuwe plaat. The Way You Used To Do wordt rap opgevolgd door You Think I Ain’t Worth a Dollar, But I Feel Like a Millionaire en No One Knows. Josh zit op de praatstoel vanavond, dit is show nummer 26 in Nederland en de Amerikaan vertelt dat wij in Nederland pas echte vrijheid kennen. Amsterdam is zijn thuis en de Ziggo Dome is vanavond zijn huiskamer. Aangezien de vader van drie kinderen, ook wel van een feestje houdt, is het vandaag zaterdag in plaats van zondag. Het zit allemaal in je hoofd. Voor de mensen die geen oordopjes hebben, is het echt bidden voor hun gehoor. De snoeiharde gitaarmuziek giert door je lichaam. Op het podium staan allemaal lichtgevende palen, waar ieder band lid om en om een trap tegen geeft. Om de nonchalance verder uit te buiten, geniet Homme tijdens de drumsolo even op het podium van een welverdiende rookpauze. Licht, geluid, gitaar, drum, er is geen speld tussen te krijgen. Alles is onwijs strak in elkaar gespeeld. De praatgrage frontman ouwehoert de nummers bij elkaar. Hij herhaalt nog eens dat het zaterdag is en hoopt dat iedereen dronken wordt, iemand mee naar huis neemt en een onvergetelijke avond heeft.
Rock ‘n Roll is dood verklaard, maar niemand hield daarbij rekening met Josh Homme en z’n weergaloze stijl. Toch gebeurt er iets raars, doordat Josh iedereen zo enthousiast heeft gemaakt voor de zaterdag, verstrijkt de tijd te snel, realiseert iedereen dat hoe graag Josh het ook wilt, morgen gewoon weer een werkdag is en mist de setlist dansbare nummers. Smooth Sailing klinkt op plaat lekkerder en wanneer het trage sensuele Make It With Chu is de opgebouwde hype doodgeslagen. Meer peukjes, meer gitaargeweld en langzaam begint het meer van hetzelfde te worden. Wanneer we bij Go With The Flow aankomen, wordt er wel gecrowdsurfd, maar het voelt niet meer oprecht.
Omdat Josh het zo naar zijn zin had, speelt de band ruim twintig minuten extra dan beloofd en natuurlijk drinkt Homme tequila bij aanvang van het toegift. A Song for the Dead is het laatste nummer, het publiek wordt meerdere malen voor de gek gehouden. Het is pas klaar als Josh echt klaar is en de Ziggo Dome wordt vervolgens getrakteerd op nog meer over de top gierende gitaren en nog een laatste drumsolo. De duivel – in de vorm van Homme en kompanen – bepaalt de regels in hell. Als je door deze avond een enkeltje onderwereld hebt geboekt, dan was het, het waard. Helaas bleef de show steken op heel erg goed en werd het nergens echt euforisch. Het bleek toch echt meer een zon- dan een zaterdag. Ik ga alvast bidden voor mijn eigen ziel.
Disclaimer: de schrijvende journalist van dit stuk is er wonder boven wonder zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Welk engeltje keek er mee over zijn schouder?
Foto: Jelle de Ru
