Tekst en beeld: Jelle de Ru
Terwijl het voorprogramma uit Missouri Jack Grelle een statement maakt over een politieagent die een zwarte jonge heeft doodgeschoten, vindt het publiek het lastig om z’n mond te houden. Jammer, want de grote klassieke zaal is in je eentje lastig te vullen. Laat staan met een pratend publiek. Zijn versterkte akoestische gitaar kabbelt voort, terwijl hij met een John Denver-achtige stem de enorme ruimte aardig weet te vullen. Uitverkocht is Tivoli niet; de nok is behoorlijk leeg, maar genoeg mensen zijn komen opdagen voor een avond in het zuiden van Amerika.
Met luid applaus verlaat Grelle het podium om plaats te maken voor een extra lange zaterdagavond show van Pokey Lafarge. De jaren dertig geluiden van de bluesy singer-songwriter (wiens echte naam Andrew Heissler is) brengen je rechtstreeks naar de Missisippi Delta. De bezetting is nogal karig: dit keer geen blazers, mondharmonica, toeters of bellen. Ook Rayen Koening, die normaal het wasbord speelt, is door een auto-ongeluk niet aanwezig, zo wordt aan het begin van de set verteld. Toch lukt het Pokey Lafarge de zaal behoorlijk te laten dansen, swingen, tappen en zingen. Met een ode aan Rotterdam en een nummer waarbij openingsact Jack Grelle mee zingt is de avond af. Geheel akoestisch zonder versterking speelt Heissler het slotakkoord. Bekijk hieronder de foto’s van de avond.
