Door: Daan Visser
Haar album Racine uit 1992 bestaat vijfentwintig jaar en daarom staat de 54-jarige Canadese rockchick Sass Jordan in ’t Paard in Den Haag op de bühne. Daarnaast heeft ze haar succesalbum opnieuw opgenomen om dit jubileum te vieren.
Zonder enige aankondiging stormt de hoogblonde rocker het podium op. Met de fysieke kracht en bewegingen die veel weg hebben van een jonge Janis Joplin knalt Jordan door het begin van de zet. Haar blonde manen vliegen even sierlijk mee als haar optreden in de jaren negentig. Wanneer alle spotlights op haar gevestigd zijn, is het net alsof haar lokken sneeuwwit zijn. Haar ontspannen houding in de spotlight is gelijk te merken. Jordan is niet bang het contact te zoeken met het publiek: ‘hey, who is bouncing over there in the back?’ en ‘there is someone over here who is in tears.’ Ze babbelt veel tussen de nummers door. In de grote zaal speelt tegelijkertijd de band Sparks, dus zingt ze a capella een paar regeltje van hun grootste hit This Town Aint’t big Enough For The Both Of Us. Haar stem heeft het in vijfentwintig jaar niet laten afweten. Nog even rauw en krachtig is de strot van Jordan. Haar band is strak en naast de show van Jordan heeft het drietal ook het voorprogramma gespeeld. De backdrop is niet uitgebreid, geen naam op de achtergrond en geen flashy lampen, dus je kan je alleen focussen op de muziek en op Sass Jordan de band. De nummers zijn kort en krachtig. Wat dat betreft is het echt rock uit de jaren negentig.
Even snel als ze opkwam loopt Jordan weer af. Wanneer een technicus de microfoon meeneemt besluit de helft van de zaal ’t Paard te verlaten. Dat is een hele foute beslissing, want een kleine tien minuten erna komt de band met Jordan op voor een toegift en spelen een versnelde versie van Stay With Me van Rod Stewart en The Faces. De overblijvers schuiven zo ver mogelijk naar voren zodat het lijkt alsof de zaal bijna leeg is. Hierdoor wordt de sfeer nog intiemer en het lijkt alsof de band en vooral Jordan hierdoor een extra kick krijgen, wat je terug ziet en hoort in het enthousiasme en de stem van Jordan. Echt een showvrouw.
Je merk dat Jordan al jaren op het podium staat en echt een artiest uit haar tijd is. Het gaat om de muziek en de muziek alleen. Ze doet niet iets wat andere artiesten uit haar tijd niet doen. Dat kan je zien als saaiheid, maar dat je gaat daardoor beter naar haar luisteren en op haar focussen.
