Door: Jelle de Ru
Een oud, gerafeld drumstel, een zaal vol, zelf geknutselde gitaren en een oude “versleten” man die zijn levensliederen vertolkt in stevige blues. Seasick Steve staat op zondagavond 16 oktober in een compleet uitverkocht Paard van Troje in Den Haag. Meer dan duizend man is uitgelopen om naar het nieuwe album Keepin’ the Horse Between Me and the Ground luisteren. In het voorprogramma niemand minder dan het Belgische rock-duo Black Box Revelation.
Black Box Revelation gaat de hele tour met Seasick Steve mee. Steve is fan van de band en dat is terecht; Black Box Revelation speelt wederom een hele strakke set. Na tien minuten zie je om je heen mensen een beetje heen en weer wiegen. Hoe meer nummers er volgen des te enthousiaster het publiek wordt. Zeker als het stonerrock wordt ingeruild voor de iets meer recht toe recht aan gitaarmuziek. Bijna aan het eind van de show zegt frontman Jan Paternoster: “en dit op een zondagavond, I think I like it.” Een cheesy bruggetje om vervolgens het hitje ‘I think I like that’ erin te gooien. Het is een formule die werkt, “nog een liedje” klinkt er uit de zaal. Met behoorlijk enthousiast applaus verlaat de band het podium.
Tien voor half 10 loopt Seasick Steve het podium heel droog op. Hij geeft iemand een boks. Hij loopt naar de microfoon en begint met vertellen. “Ik heb een tijd lang het nieuws niet gezien, alleen ik ben op de hoogte van Trump enzo.’’ ‘’Ik vraag mij af, is dit echt het beste wat America te bieden heeft?!” Wat er nu gebeurt deed mij denken aan dit liedje, ik zal het voor je spelen.” En zo begint hij. “Anybody here seen my old friend Abraham?
(C) Jelle de Ru
Can you tell me where he’s gone? He freed lotta people but it seems the good they die young. You know I just looked around and he’s gone.’’ Het is een statement wat er best wel inhakt.
(C) Jelle de Ru
Steve vertelt verhalen zoals niemand anders dat kan. “Vorig jaar verstopte al die rijke mensen hun geld in Panama, want ja, zij hadden het al zwaar. Alleen dat is grappig, want dit is voor Dan. (De drummer) hij moest ook zijn belasting doen. Hij deed hem verkeerd, toen namen ze hem zijn Volvo
af. Het maakte mij kwaad, dus ik schreef dit.” Steve begint het nummer Hell te spelen, van zijn nieuwe plaat. Vervolgens Gypsy Blood, van datzelfde album. Op het podium doet het niets onder voor de studioversies.
Wat daarna gebeurt is rond uit hilarisch. Steve: “Ik zoek nog een knap meisje, kom op het podium. Wat? Wacht, ik heb jou al eens gekozen? Waar dan? Ik heb waarschijnlijk een goede smaak. In Eindhoven? Ohh daar dronk ik veel meer, sorry mijn geheugen van die avond was niet zo goed. Dan speel ik je het nog eens, zie dit als ons jubileum.” De serenade die volgt is wederom een prachtsong, maar Steve is een man van de twee uitersten. Na het nummer moet de show gewoon door: “enough of this quiet shit!” Waarna hij weer wat stevige nummers in zet.
Alle commotie rond Steve’s verzonnen levensverhaal krijgt ook een plekje in de set.‘’De nummers die ik heb geschreven dat ik als 14-jarige rondzwierf, die heb ik geschreven omdat ik dat heb ik gedaan. Gevangenis, daar ben ik geweest, toen ik in ’66 onder een boom Tunderbird dronk, dat heb ik gedaan. Voor alle pers die heeft geschreven dat het niet waar zou zijn; nu heb je het gehoord van mij.” In alle
(C) Jelle de Ru
verhalen die Steve vertelt zou je bijna vergeten dat hij ook nog nummers speelt en hoe goed het klinkt. Ineens ziet Steve iets in het publiek, hij wordt kwaad omdat iemand een groep meisjes wegduwt. Hij springt de zaal in, duwt die jongen tegen de grond en de beveilig moet ingrijpen. Steve is echt kwaad, alleen loopt daarna het podium weer op en daarna pakt hij de show weer op. Steve is een taaie.
Steve en drummer Dan zijn de enige mannen op leeftijd, die binnenshuis met een zonnebril op hun neus er nog steeds cool uit zien. Sumertime Boy kan je eenmaal niet spelen zonder zonnebril. Steve is een surfer en mist de zee en de zomer. De titeltrack van de nieuwe plaat is helaas ook live niet van veel toegevoegde waarde. Gelukkig kent Steve een trucje of twee. Hij versneld het nummer en ragt net zolang totdat het nummer live toch degelijk klinkt.
Steve vertelt zijn verhaal nog maar eens, opdat wij het op de juiste manier onthouden. Met veel interactie en humor geeft Seasick Steve de show die het publiek van hem wilde; de muziek klopte en het enthousiasme ook. Zijn verhaal was er ook. Waar of niet waar, wat maakt het uit. Als je op leeftijd (of niet) met of zonder krukje een show als dit geef, dat kan alleen als je nog f*cking vitaal bent.
