Door: Jaap Smit
Terwijl de Nederlandse Spoorwegen her en der kapotte bovenleidingen aan elkaar knoopt, baant ondergetekende zich zo goed en kwaad als het gaat een weg door het vrieskrakende Brabant. Terwijl puntjes van neuzen eraf vallen moet op Eindhoven de conclusie getrokken worden dat het eerste voorprogramma, Brick + Mortar, dan maar gemist moet worden. Zolang ik maar op tijd ben voor The Front Bottoms in Dynamo.
Jas en tas zijn snel in een kluis geforceerd en wat blijkt: de tweede opwarmband van de avond moet nog beginnen. The Smith Street Band is een gezelschap dat rechtstreeks uit dezelfde ader van het hoofdprogramma komt. Goudeerlijke teksten die tot de verbeelding spreken, alhoewel ze feller – fans van Listener hier? – de microfoon in worden gedrukt. Deze directe aanleiding naar The Front Bottoms pakt de zaal al goed bij de lurven: armen schieten omhoog en springveren voor een goeie pit worden strak gezet.
The Front Bottoms opereert deze tour met net zoveel tourmuzikanten als bandleden: naast zanger Brian Sella, drummer Mathew Uychich en gitarist Tom Warren is er ook ruimte gemaakt voor bassist Erik Kase, toetsenist Roshane Karunaratne en Jenn Fantaccione, wiens hoekje is volgepropt met een floortom, tamboerijn, trompet, viool en een zangmicrofoon. Op z’n sokken zetten Sella en z’n band You Used To Say (Holy Fuck) in, waarmee het nieuwe album Going Grey ook opent. De folkpunk dendert vanaf de eerste seconde door de zaal heen en vind een dankbaar publiek, dat naarmate de nummers blijven komen steeds vaker pitjes bouwt en op de tenen stuitert om de woorden terug te schreeuwen.
Iedere avond draait de band aan het roulettewiel om de setlist te bepalen, dus ook vanavond passeert niet alles wat we willen de revue. It’s only fair, je moet zo’n tour een beetje leuk voor jezelf maken. Al snel vallen de hitjes als Skeleton, Maps en recente single Vacation Town waarvan geen minder wordt ontvangen dan de ander. Ook de nieuwe track Bae is al rijp om woord voor woord te worden teruggezongen. Sella en z’n band blijven een beetje stil, wat opvalt. Voor iemand die ieder bizar detailtje van z’n leven in een liedje giet komt het vanavond niet veel verder dat het leren van de ‘crossed thumbs-up’, die blijkbaar in New Jersey veel gebruikt wordt. Misschien is het vermoeidheid of is het gezelschap overdonderd door de pits en crowdsurfers die verschijnen bij ieder nummer, of de dappere stage-invaders die de stagehand met alle macht weer terugduwt.
De muziek is ondanks de typerende rommeligheid feilloos, strak en het tempo ligt hoog. In tegenstelling tot veel anderen wisselt Sella nooit van instrument. Zijn gitaar met witte goudvis-slagplaat heeft iets troubadour-achtigs. Tel daarbij op dat hij vertikt om schoenen te dragen vanavond en het lijkt alsof er een verstoken bank-sloeber verschillende niemendalletjes zingt over luie avonden. Het concept van The Front Bottoms staat live net zo hard als op de plaat.
Au Revoir – Adios, Twin Size Mattress en Peace Sign zijn er drie uit de categorie ‘volle borst, waarbij laatstgenoemde we onze middelvingers in de gezichten van de grijnzende Sella drukken. Met The Beers en Ocean eindigt de avond ietwat abrupt, omdat de muziek in de zaal weer aan gaat en er vanavond geen encore op het menu staat. Ze doen het wel vaker deze tour, maar waarom precies is onduidelijk. Jammer voor degenen die nog hoop hielden op hun favorietjes, maar als we de blauwe plekken bij alle bezoekers optellen is er weinig discussie over de schokgolf die The Front Bottoms in Eindhoven hebben veroorzaakt.
cdfdddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd
