Tekst: Yael Bakker Foto’s: Kealey Oosterom
Dat het concert van Palaye Royale een feestje zou worden was vooraf al wel duidelijk. De eerste fans zaten op 8 februari in de vroege uurtjes al in de regen te wachten tot de drie Canadese broers eindelijk aankwamen. Na meerdere foto’s en gesprekjes in de rij, een VIP-sessie en een korte Q&A vlak voor de show, begint om iets voor half acht het eerste voorprogramma.
The Haunt, met als frontwoman de zestienjarige (!) Anastasia, start langzaam op. Her en der zijn wat fans te horen en het publiek klapt mee zodra er om wordt gevraagd, maar eigen initiatief komt pas na een aantal nummers. Ondanks de ietwat trage respons is de band zuiver met een performance die sterk verbeterd is ten opzichte van de show die ze tijdens te vorige tour gaven. Als tweede voorprogramma staat de Duitse band Flash Forward op de planken. Met uptempo nummers, sterke gitaarriffs en een snoeiharde ritmesectie komt het publiek al wat meer op gang dan tijdens de vorige act. Zeker zodra zanger Stefan Weigel het publiek induikt gaan de handen de lucht in en wordt er mee gesprongen én gezongen. Een leuke support act, maar de ‘wauw-factor’ blijft nog een beetje achter waardoor de band een dertien in een dozijn status behoud.
Het was overduidelijk dat het grootste deel van de tieners in de zaal Palaye Royale al vaker heeft gezien. Voordat de band op het podium staat wordt elk mogelijk moment gebruikt om “Waar is het feestje? Hier is het feestje!” te roepen, verwijzend naar de show die de mannen eind vorig jaar speelden in de Oude Zaal van de Melkweg. Ondanks dat de zaal, dit keer de Max van dezelfde venue, zeker nog voller kan is de energie van de fans vullend en worden er decibellen geproduceerd waar menig artiest jaloers op zal zijn.
Vlak voor negen uur komt de band waar iedereen zo lang op gewacht heeft eindelijk op het podium. Met een lieflijke opkomst van drummer Emerson Barrett en gitarist Sebastian Danzig, die direct meespelen op de eerdergenoemde chant zorgen ervoor dat het publiek volledig uit zijn dak gaat. Zodra frontman Remington Leith, als een soort zonnestraaltje in zijn volledig gele outfit, het podium opspringt merk je direct waarom alle fans, die doorgaan onder de naam ‘Soldiers of the Royal Council’, zo lang buiten hebben gewacht voor hun idolen. De show is van begin tot eind bomvol energie, waarbij Leith meerdere keren op aan het balkon hangt, een sprong in het publiek maakt en Danzig wilde dansbewegingen bedenkt terwijl hij foutloos gitaar speelt.
Ook tussen de nummers in wordt de welbekende yell meerdere keren ingezet vanuit het publiek. Wellicht af en toe een beetje too much, maar het is overduidelijk dat het publiek en de band zich ermee vermaken. Na bekende liedjes zoals You’ll Be Fine, Death Dance, Dying In A Hottub, Get Higher, How Do You Do én twee nieuwe nummers (Masochist & Fucking With My Head) was er een rustiger moment in de encore met ‘Ma Cherie’. Tijdens het nummer, oorspronkelijk in samenwerking met Kellin Quinn (Sleeping With Sirens), worden er diverse rode papieren rozen in de lucht gehouden als fanproject, een lief gebaar wat bij meerdere shows in de afgelopen tour plaatsvond. Na iets minder dan een uur wordt als finale de cover van My Chemical Romance’s Teenagers ingezet. Remington duikt voor de laatste keer het publiek in, een buiging wordt gemaakt en het aftellen naar de eerstvolgende show begint voor alle fans weer opnieuw.
Foto’s: Kealey Oosterom
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
Flash Forward
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
The Haunt
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
