Door Jaap Smit
Het Schotse WHITE is het type band dat een magnetische aantrekkingskracht heeft op alle aandacht in de kamer. Het vijftal verleiders is met hun ronduit geile debuutplaat One Night Stand Forever een (bijna) niet te missen act in indiepop-grabbelton van 2017. Nadat WHITE al Merleyn en Paradiso vol op hun muil nam, staat vanavond het Rotterdamse Rotown op het programma.
Voorprogramma Gold Class glittert niet zo sterk als WHITE dat zal doen, maar het Australische kwartet is er vooral om met koppige ritmes en soepel rollende bassriffs de zaal te kickstarten. De gitaar – die meer dan eens schijnbaar willekeurig hoog staat te krassen – staat op een paar sleutelmomenten wat lafjes afgesteld. De korte broek van zanger Adam Curley is ofwel part of the show of een beaming dat de band het vandaag in Rotterdam ook snikheet heeft gehad.
Een beetje willekeurig laat WHITE eerst de zaal naar Die Antwoord’s Fatty Boom Boom luisteren. Is het een opwarm-ritueel voor de zaal en de band die nog backstage staat te wachten? We zullen het nooit weten. Als het nummer wegsterft en de band opkomt wordt de set geopend met Be The Unknown. Voor een band waarbij theatrale seduction een deel van het imago is, heeft WHITE zich niet erg consequent uitgedost. Drummer Kirstin en gitarist Hamish dragen glitterjasjes en uitgerekend zanger Leo Condie lijkt zich te hebben vergist: de combi van zijn lange shirt en zilver glimmende puntschoenen lijkt lastig goed te praten. Gelukkig kunnen we wel goedkeurend knikken bij de bril, trainingspak en Cruella DeVille-kapsel van bassist Lewis Andrew.
WHITE mag ervan uitgaan dat de zaal goed haar huiswerk heeft gedaan, want de nummers van het debuutalbum One Night Stand Forever (dat uitkwam eind april) kunnen rekenen op voorzichtige bijval maar altijd op instemmende bewegingen uit de zaal. Condie ontpopt zich vanavond niet tot een ongekende showman, maar perst alle nummers perfect uit z’n keel. Wanneer hij z’n lichtgevende microfoonstandaard loslaat, schudt hij steevast een paar keer met zijn wilde zwarte lok voordat hij verder gaat.
Omdat One Night Stand Forever vooral een dansplaat is die van poppy (Fight The Feeling, Private Lives) tot vieze poprock (Hit Hit Hit, Sweat) gaat, is het onvermijdelijk dat de avond als één lange adem voelt. Daar is weinig mis mee, maar zelfs voor WHITE zou een rustmomentje geen kwaad kunnen. Grote afwezige in de lijst is This Is Not A Love Song, een rustige ballad die veel weg heeft van Franz Ferdinand, waar ze vaak mee worden vergeleken. Desondanks laat WHITE de energie spreken en steeds vaker stuiteren Lewis, Hamish en gitarist Chris rond achter Leo.
De avond wordt besloten met Blush, een fijne discotrack die graag mag leunen op een bobbelige bass. De verleidingspoging van WHITE beantwoordt de zaal maar wat graag. De witte ballonnen die de band loslaat in de zaal resulteren in een flauw potje ‘raak de zanger’ maar WHITE zal het laatst lachen. Een solide set met nummers die energiek van het podium afketsen, daar draaien de Schotten hun hand niet voor om. Een zuurpruim zal zeggen dat er nog effe één enorme hit ontbreekt in het repertoire, maar hoe WHITE vanavond in (niet eens uitverkocht) Rotown te werk gaat, laat zien dat we hier misschien wel Scotland’s next big thing van heel dichtbij hebben mogen meemaken.
Foto’s: Jaap Smit
