De laatste jaren rammelde Yellowcard aan alle kanten: vertrekkende bandleden en matig presterende albums luidde een lastige periode voor de band in, en eerder dit jaar vloog de kogel door de kerk: we stoppen. Twintig jaar lang vervulde Yellowcard een mooie rol in het punklandschap, en kende geweldige ups en tragische downs. En ondanks die laatste paar jaren staat de Melkweg op 7 december strak uitverkocht. Nog één laatste keer uit je plaat op Yellowcard.
Na de inleidende (en overigens prima) sets van The Kenneths en Normandie komen de vertrekkende gastheren het podium op. En nee, geen dankwoordjes of sentimenteel gedoe, maar een bevrijdende toonzetting met Believe, Lights & Sounds en Way Away. Let the good times roll is het motto, en daarvoor wordt flink uit de oude doos gegraaid. Dat wil zeggen, tot Ocean Avenue en niet verder. De twee eerste platen Where We Stand (1999) en One For The Kids (2001) worden voor het meezing-gemak overgeslagen, maar niemand die daar boos om kan zijn.
Via Always Summer en Five Becomes Four maakt de band toch even gebruik van de gelegenheid om wat jonger materiaal te spelen. Rest In Peace en What Appears vallen gelukkig goed in de smaak bij de fans, die braaf ieder woord meezingen. Het enthousiasme van de zaal en van het podium stuwt elkaar omhoog. Sean Mackin’s viool is goed te horen en die fenomenale klassieke touch laat zien dat hier degelijk een band van formaat staat. Wanneer zanger Ryan Key zich tot de zaal richt en dankbaar vertelt over deze laatste paar shows, kun je bijna hier en daar iemand horen sniffen. Een extra lang applaus is op z’n plaats, maar dat hoef je de Melkweg vanavond geen twee keer te zeggen.
Dat Lift A Sail (2014) niet ieders favoriete Yellowcard-album is, is ook bekend bij de band. Toch worden de titletrack en Transmission Home goed ontvangen en zo krijgt nagenoeg ieder album haar tijd in de spotlights. Zelfs de Spiderman-soundtrack Gifts and Curses komt voorbij. Empty Apartment en Hang You Up volgen elkaar in een akoestisch segment op, en het dringt steeds meer door dat deze band belachelijk veel goede hits heeft. Het kan Amsterdam niet lang genoeg duren.
‘Bloemlezing’ is misschien een stoffige term voor de dynamische show die Yellowcard in Amsterdam neerzet, maar de hoogtepunten (Mackin’s backflips!) stapelen zich op en bouwen momentum voor dat ene nummer, waar het allemaal mee begon. De encore begint met Only One (“scream my lungs out!”), maar de zaal bewaart zich voor Ocean Avenue, waar het voor veel fans allemaal begon. Je kunt er veel superlatieven tegenaan gooien, maar de hoofdgedachte is dat Yellowcard na een daverende show nog een sublieme eindsprint beleeft. “Leave this town and run forever” is jammer genoeg vrij letterlijk voor de band, want voor Nederland zit Yellowcard erop. De band zegt vaarwel met meer zweetdruppels dan tranen, precies zoals het hoort.
Foto’s: Jaap Smit
Gezien op 7 december 2016
