Door: Bas Koppe
De plaat opent met een rustig nummer. Akoestische gitaar met sferische, naar ambient neigende klanken op de achtergrond. Halverwege komen er wat elektrische gitaar loopjes en heel ver op de achtergrond de welbekende strijkers die op eerdere albums hun waarde al bewezen hebben.
In het verleden werd Elbow weleens “prog zonder de solo’s” genoemd. Als je de lengte van de nummers op het laatste werk bekijkt is dit geen vreemde gedachte, het kortste nummer duurt een kleine 4 minuten en verder ligt het gemiddelde rond de zes minuten, met twee uitschieters die over de zeven minuten gaan. Het lijkt of de band zich op deze plaat opnieuw uit wil vinden. Naast de piano/gitaar/bas/drums zijn er ook synthesizers te horen en wordt er aan sommige strijkpartijen een andere klankkleur meegegeven. De refreinen zijn nog steeds makkelijk mee te zingen, wat een bonus is voor de tour die Elbow onderneemt deze zomer. Deze tour zal ze ook naar het Nederlandse Best Kept Secret festival brengen.
Een minpunt aan het album is het feit dat er geen lijn in de nummers lijkt te zitten. Dit is op een popalbum ook niet echt nodig, maar het komt ondanks de goede productie, wat chaotisch op mij over. Zeker de eerste keer dat ik het album luisterde. Ook is de opbouw van ieder nummer ongeveer hetzelfde. Het begint sferisch en bouwt op naar de climax die in het refrein ligt. Al met al is het een goed album. Mijns inziens niet heel bijzonder. Met liedjes van goede kwaliteit met een verzorgde productie. Misschien wordt het eens tijd voor Elbow om een conceptalbum te doen.
Luister van The Take Off and Landing of Everything:
- My Sad Captains
- Charge
- Fly Boy Blue/Lunette
- Honey Sun
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
