Je hebt van die Nederlandse artiesten die je een leven lang niet kan opmerken, totdat opeens blijkt dat ze in internationale kringen al flink goed bezig zijn. Neem de band Exit31, geboren en getogen in het Limburgse Stein, die al sinds 2003 melodieuze, rauwe rock maken. Twee jaar na de oprichting kreeg het Amerikaanse label YeaYeaYeah Records hen in de gaten, en contracteerde het viertal. Als je als Nederlands bandje je aan een Amerikaans label koppelt, dat zegt wel wat. Exit31 heeft na twee albums bij het label op hun derde zeker te bewijzen dat ze dat nog steeds waard zijn. Het album in kwestie, Killer Body, zal officieel eind deze maand, op 29 maart, uitkomen.
Zoals de eerste zin hierboven doet vermoeden was ik ook nog niet op de hoogte van deze band, dus Killer Body is tevens mijn eerste indruk van Exit31. Een Nederlandse band die haar albums gezellig in Cincinnati, Ohio opneemt moet toch wel een flink pak kwaliteit in huis hebben, dacht ik, voordat de CD in de speler verdween. Inderdaad; aan productie etc. is niets op te merken, de nummers lopen lekker door; Exit31 klinkt als een doorgewinterde band die allesbehalve zenuwachtig in de studio staan. De groep kenmerkt zich muzikaal door harde, staccato, rauwe gitaren, die overal op Killer Body opduiken. Niet totdat je het zat wordt, het wordt netjes verdeeld. Opener My Hate maakt daar veel gebruik van, maar besluit het refrein wat frisser en uplifting aan te pakken. Die wendingen zorgen ervoor dat ieder nummer een verassingsfeestje is. Soms pakt een nummer wat lafjes uit, maar over het algemeen doen de nummers lekker brutaal, maar zeer gepolijst aan.
Vaandeldrager Killer Body is één van de eerste toptracks die we tegenkomen. Het refrein dat uitmond in een rappe achtbaan is een goed voorbeeld van de creativiteit van de band, die in (bijna) ieder nummer wel wordt toegepast. De sfeer zit er dus al meteen dik in, zeker wanneer Reality er een stoere poppunk laag overheen legt. Het staat allemaal wat in contrast met Lullaby, het rustigste nummer op Killer Body. Het gas terug nemen van de band is erg prettig om naar te luisteren, het laat Exit31 even van een andere kant zien, en ook zonder al te veel decibel komt de band goed uit de verf.
Over Killer Body smeert Exit31 hun capaciteiten zorgvuldig uit. Een zekere rauwheid is overal wel te bekennen, maar de vuige track bij uitstek is Won’t Back Down, een ode aan sex, die klinkt als de soundtrack van een film over de Hell’s Angels. De nummers One In A Million, Pray en Confidence trekken het rocklijntje rustig door. In de elf tracks die Killer Body telt laat Exit31 zich aan de fans zien als een band die zich zeker in het landschap heeft gevestigd, en aan de nieuwelingen als een band die we vanaf nu maar in de gaten moeten blijven houden.
Luister van Killer Body:
- Killer Body
- Reality
- Lullaby
- Pray
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
