“I know I’m not your favourite record”, zong Patrick Stump in 2003 op Fall Out Boy’s debuutalbum Take This To Your Grave. Die underground-attitude van de band bracht het viertal mooie jaren, die hen en het publiek bracht langs mijlpalen zoals Sugar, We’re Going Down, Thnks Fr Th Mmrs en Dance, Dance. Twaalf jaar later zingt diezelfde Stump “I’ll spin for you like your records used to”; een zure vergelijking met hun ooit zo ongeschonden carrière en een perfecte omschrijving van hoe de band nu braafjes naar de pijpen van de muziekindustrie danst.
Wij zijn hier nog net niet allen vandaag bijeen gekomen om te gedenken, Fall Out Boy. Hoe groots de groep hun nieuwe album American Beauty/American Psycho (AB/AP) ook promootte, des te doodser het klinkt. Gek genoeg gaven we twee jaar terug hun revival-plaat Save Rock And Roll het voordeel van de twijfel, niet zeker wetend of er ooit nog een vervolg zou komen en stiekem in de hoop dat er nog een Infinity On High deel twee in zat. Maar neen. Waar Irresistible nog eigenlijk best vet opent met epische blazers en een prima refreintje, is er een hele aanwezige ondertoon die gilt dat deze nummers graag op de grote radiozenders gedraaid willen worden. Het titelnummer raakt kant noch wal in één grote chaos en The Kids Aren’t Alright had net zo goed door Bruno Mars ingezongen kunnen worden.
Fall Out Boy is anders. De springerige tienermeisjes die er maar niet over uit kunnen hoe leuk ze het nieuwe album vinden zouden nooit een Folie À Deux afluisteren. De makkelijke, geforceerd likeable nummers zijn bijna lachwekkend en willen zich zo snel mogelijk door je strot rammen. Favourite Record en het clichématige, patriottische Fourth Of July doen AB/AP de das om. Ieder nummer doet te hard haar best zich te onderscheiden en daarin lijkt alles op elkaar.
Geinig lickje + Patrick’s agressieve vocals + refrein dat uit 2-5 verschillende woorden bestaat = niet gelijk aan toffe rocktracks. De hoge popgehaltes, elektrische drums en ongeïnspireerde lyrics maken duidelijk dat Fall Out Boy is gevallen voor de grote muziekindustrie, waar artiesten goedkope praatjes geloven en gaan daar waar het geld is. Kan Pete Wentz lekker hard roepen dat de hele band vind dat “rockartiesten zich niet moeten beperken”, maar als hij mij kan laten zien hoe dit in verband staat met de rock die Fall Out Boy ooit maakte, koop ik twintig keer dit album.
Luister van American Beauty/American Psycho:
- Irresistible
- Uma Thurman
