Fragiele gitaarloopjes, galmende vocals en minimal techno. Geen wonder dat mensen de stijl van de Britse indieband Foals durven te omschrijven als ‘spacend’. Sinds hun debuutplaat Antidotes (2008) zijn de heren volgens vele critici alleen maar beter en volwassener geworden in hun muziek. De vraag is natuurlijk of ze die lijn in hun derde album Holy Fire hebben weten door te zetten.
In aanloop naar de release van het album gaf Foals vorig jaar al twee singles vrij, Inhaler en My Number, die door het publiek goed werden ontvangen. Mede hierdoor werd Holy Fire één van de albums waar het meest naar uit werd gekeken, en die twee nummers hebben in principe niets teveel voorspeld; het album is meer dan goed. De zogenaamde Prelude beloofd al veel goeds, maar laat meteen de kant horen waar Foals met dit elftal nummers naartoe wil gaan. Ditmaal mogen we keiharde gitaren, dreunende drums en omverblazende outro’s verwachten. Geheel in de stijl van Foals.
Ondanks de kleine veranderingen in stijl zijn de invloeden van monsterhits als Spanish Sahara (dat ondertussen een signature track is van Foals) nog duidelijk te horen. Het nummer Late Night doet er meteen aan denken, maar laat zien dat het op eigen kracht makkelijk overleeft. De opbouw van het album had misschien wat beter gekunt: De eerste vier tracks op het album zijn meteen de meest energieke, en daarna kakt het lichtjes in. Desondanks staat elk nummer op zichzelf en gebruikt het verschillende technieken om de verscheidenheid er in te houden. De laatse paar tracks zijn daarentegen prima geplaatst. Het timide Stepson drukt het tempo al naar beneden, om vervolgens af te sluiten met Moon, dat met de woorden “It is coming now, my friend, it’s the end” onze hoge verwachtingen van Holy Fire bevestigd. Of Foals nu volwassener is geworden valt moeilijk te zeggen, maar dat ze met Holy Fire een parel van een plaat in handen hebben, is zeker.
Luister van Holy Fire:
- Inhaler
- My Number
- Bad Habit
- Moon
