Door: Bas Koppe
De gitaar is al een paar keer doodverklaard, maar Foo Fighters trekken zich er niets van aan. Ook op Concrete and Gold trekken zij alle registers van het instrument open. Van zacht en akoestisch tot heel erg hard en overstuurd.
Dat doet de band eigenlijk al in het eerste nummer T-Shirt. Dat begint heel lief en opeens is er een koor en voegt de rest van de band zich bij de frontman. Tijdens opvolger Run schiet de band in de volgende versnelling. Maar ook hier klinkt het in het begin lieflijk. Deze formule past de band meerdere keren toe op Concrete and Gold. Bij sommige nummers werkt het, maar misschien zou Dirty Water beter af zijn zonder elektrische gitaren. Want in Happy Ever After (Zero Hour) laat de band horen het ook akoestisch te kunnen.
De koortjes verdienen het om apart genoemd te worden. Op de meeste nummers zijn ze present. En het zijn geen simpele tweede stemmen. Hier hoor je dat Queen een invloed is op de Foo Fighters, dat is immers een publiek geheim. Zelfs wanneer de band word gevraagd over hoe zo alle koortjes live gaan zingen, refereren ze aan de Engelse band.
Foo Fighters weten waar ze goed in zijn en op deze plaat komt dat wederom naar voren. Sterke rockliedjes met een begin en een eind. Op die formule draait de band al jaren. Het (enige) experiment op Concrete and Gold zijn duidelijk de eerder genoemde koortjes. Maar afgezien van die toevoeging is het een vrij standaard Foo Fighters album. Je weet precies wat je krijgt, en dat is ook de kracht van deze band. (★★★☆☆)
Luister van Concrete and Gold:
- T-Shirt
- Happy Ever After (Zero Hour)
- The Line
