Na een prima voorgerecht en een matig hoofdgerecht, zijn we nu aangekomen bij het favoriete deel van de maaltijd; het grande dessert. De lippen worden afgelikt bij de gedachten aan dame blanches en grote sorbets, maar dan komt de ober aanzetten met… een bakje vla. Als je geluk hebt staat er een vrolijk parasolletje in, maar dit is het echt. En met een raar en onvoldaan gevoel stap je van tafel, en bedenk je alvast waar de dichtstbijzijnde drive-through zit om de resterende honger te stillen. Dit is het gevoel na het luisteren van Green Day’s ¡Tré!.
Het moet gezegd worden, metaforen kunnen de pijn niet verzachten, maar Green Day’s ¡Tré! valt tegen. Dik tegen. Het grote plan om een trilogie van meesterwerken in elkaar te zetten is bij de derde definitief in het water gevallen. Green Day profileert zich als allesbehalve dan de rauwe punkband die het was, en met ¡Tré! lijkt het stilletjes van het feestje weg te willen sluipen.
Het album begint wel interessant, met de track Brutal Love. Het klinkt als een meeslepende eindtrack, waarbij je opeens je bedenkt dat er hierna nog elf nummers moeten komen. Een apart detail wat zeker opvalt. Daarna kakt het album echter helemaal in. De nummers klinken tam, te vriendelijk en soms te ‘poppy’. Niks slechts over popnummers, alleen acht achereenvolgende tracks die je nog niet het Green Day gevoel geven op nota bene een Green Day album, da’s niet goed. En tegen het einde, uit het niets, komt het nummer Dirty Rotten Bastards, dat een lading opgekropte gitaren met zich meebrengt. Veel helpt dat niet, en het mooie laatste nummer The Forgotten lijkt een soort ‘sorry’ te zijn, zodat je nog met een scheve glimlach afscheid kan nemen van de trilogie.
Dit is totaal niet wat we van zulke vooraanstaande punkgrootheden verwachtten. De mooie beloftes kregen ons op het puntje van onze stoel, maar in drie stappen zijn we steeds verder onderuit gaan zakken. ¡Tré! sluit een trilogie af die bij nader inzien beter één steengoed album had moeten zijn. Vooral de tamheid van het album en de weinig indruk achterlatende, matige rocknummers doen het album de das om. Fans zullen er hopelijk meer lichtpuntjes uit kunnen halen, maar feit is dat we na deze drie albums weer een lange tijd zullen moeten wachten op weer zo’n goeie ouwe punkklassieker.
Luister van ¡Tré!:
- Brutal Love
- X Kid
- Dirty Rotten Bastards
- The Forgotten
