Ach ja, je kent ze wel; bands die er zeven jaar over doen om een album te maken, al jaren hun fans laten wachten, wanneer hij bijna uitkomt er nog een maandje of twee aan vast plakken, en dan wanneer het moment daar is, blijkt iedereen het album ruk te vinden en zijn er zeven jaar verspilt aan iets wat het daglicht niet had mogen zien. Dat zou zo eens de gedachte kunnen zijn die de mannen Green Day in hun hoofd hadden toen ze besloten om binnen een half jaar maarliefst drie albums door de strotten van hun fans te douwen. En dan geen lullige EP’tjes, maar volle albums, verzorgt en al, onder de namen ¡Uno!, ¡Dos! en ¡Tré!.
Green Day heeft zeker niet stil gezeten in de tijd tussen voorganger 21st Century Breakdown en ¡Uno!. In de tussentijd stonden een Broadway musical (American Idiot) en een live dvd (Awesome As F*ck) op het programma. Je zou je afvragen of ze geen dubbelgangers hebben om ook nog eens drie albums te maken. Maargoed, ze hebben het geflikt en het is dus hoog tijd om het voorgerecht van het muzikale driegangenmenu te gaan proeven.
Openingstrack (en tevens single van het album) Nucleair Family is het enige nummer op het album waar ik mijn vraagtekens bij heb. 21st Century Breakdown stond vooral in het teken van kritiek op presidenten, regeringen en een lovestory die zich daartussen afspeelde. ¡Uno! heeft in principe niets politieks in zich, dus is een track met als titel Nucleair Family een vreemde eend in de bijt op een album waar, ja, je leest het goed, de liefde centraal staat. De heren bezingen jeugdliefdes alsof ze nooit iets anders hebben gedaan. Alle puberale onzekerheden komen aan bod, van wanhopig verliefd zijn tot een hekel hebben aan house en DJ’s (het weinig verhullende Kill The DJ zal veel discohaters aanspreken!). Dit is een interassente wending, maar ook een beetje onwennig, we willen ook een potje kunnen relschoppen op deze muziek!
Geen nood, het mag dan grootendeels om de liefde draaien op dit album, de liefde voor punk is duidelijk hoorbaar en het nummer Let Yourself Go zal dan ook garant staan voor moshpits en bloedneuzen. Precies zoals we gewend zijn.
Het album heeft van alles wat, dus minder ruige types kunnen hier ook wel mee op weg. De switch van politieke critici naar onzeker en verliefde pubers heeft ze tot nu toe dus nog geen windeieren gelegd. Dit aperetiefje smaakt naar een volwaardig hoofdgerecht en legt de lat al op een lekkere hoogte voor de twee komende albums. Bon apetit!
Luister van ¡Uno!:
- Carpe Diem
- Let Yourself Go
- Kill The DJ
- Sweet 16
