Door: Jaap Smit
Hard werken voor je product, daar houdt Charades van. Zelfs anderhalve week na de release van hun debuut-EP Grey Pillar Sky kijkt de band nog kritisch naar haar werk. De Zeeuws/Zuid-Hollandse rockformatie haalt z’n kracht uit oerdegelijke tracks en teksten die zich niet te makkelijk laten tackelen. LLUID sprak met de band over de thema’s die ze aansnijden, de Zeeuwse bandjesscene en oppervlakkige popartiesten: “soms lijkt het alsof Nederlanders geen smaak hebben.”
Charades ontstaat in 2015 door het uiteenvallen van The General Public, waar zanger Gerben Kieviet en bassist Frank Mastenbroek in spelen. De huidige line-up komt tot stand als in februari drummer Rick Kouwenberg de band komt versterken nadat zijn voorganger opstapt. Gerben: “we wisten dat Rick een goede drummer was, zijn naam is wel bekend bij de Zeeuwse bandjes. We zijn wel blij dat we hem hebben weggekaapt.” Frank: “we hielden wel netjes audities voor alle mensen die hadden gereageerd, maar na een halfuurtje spelen met Rick keken we elkaar wel aan van ‘dit is onze drummer’.” Rick: “ik was al een tijdje klaar met de punk/metalband waar ik in speelde en wilde wel weer iets doen, haha.”
De drummerswitch zorgt voor een bijzondere ontwikkeling in de muziek van de band. F: “Rick drumde nog niet bij ons toen we Grey Pillar Sky opnamen. Daardoor klinken we live nu heel anders, een stuk gelijmder eigenlijk. De vorige drummer was vrij groovy en speelde met swing en nu hebben we iemand die ritme begrijpt en er maximaal voor gaat.” G: “Het betekent dat we nu langzamer spelen, maar daardoor ademen de nummers meer. Je zou ze eigenlijk op negentig procent snelheid moeten afspelen, dan heb je een idee van hoe we nu klinken.” F: “de refreinen zijn een stuk puntiger geworden, dat vind ik zeker een vooruitgang.” Toch zal de band niet snel de vijf tracks op Grey Pillar Sky de hemel in prijzen. G: “je eigen product beoordelen vind ik nog altijd lastig. Ik kan naar de nummers luisteren en helemaal gek worden van m’n gitaarspel of zang. Heel apart hoe wisselend dat is per luisterbeurt.” F: “grappig hoe jij dat ziet. Ik zie het zo dat de nummers op het moment van releasen niet meer van mij zijn. Ik heb hard gewerkt aan de baslijnen, maar die zijn nu in de diepte gegooid als het ware. Het is een momentopname waar we nu niks meer aan kunnen doen.”
Charades nam de EP op in de thuisstudio van de oude gitaardocent van Gerben. Voor de mastering schakelden ze de Amerikaanse producer Jesse Cannon in. F: “op een dag bleef ik thuis van college en draaide lekker al m’n favoriete platen. Ik besloot eens te kijken wie welke plaat had gemastered en tussen alle onbereikbare Grammy-winnaars kwam ook Jesse Cannon voorbij, die heeft gewerkt met Limp Bizkit, Brand New en mijn favoriete Basement-album I Wish I Could Stay Here heeft gemastered. Nadat we hem hadden gemaild stuurde hij een simpele ‘ok’ terug en was het zo goed als geregeld. Met de eerste revisie gaf hij ons al complimenten op ons werk en twee versies later was het af. Mensen denken vaak dat de mastering een soort magische hagelslag over je muziek is, maar zo iemand als Jesse kan echt wat toevoegen aan je sound. Goede mastering betekent veel voor de energie van je plaat en hij heeft dat gewoon heel goed begrepen.”
Op Grey Pillar Sky schuwt de band weinig onderwerpen. Zo komen verschillende worstelingen van ouder worden en de invloed van de media voorbij op de EP. G: “Colours gaat over de hyperrealiteit die de media creëert. Veel mensen zien de wereld door een scherm en dat scherm is beperkt of houd je een vals beeld voor. Volgens mij is dat wat er nu veel gebeurt. Wij zien onszelf als Westerse samenleving als een super ontwikkeld volk, terwijl niet-materiële waarden en een stukje menselijkheid soms ver te zoeken zijn. Het heeft niet per se te maken met de politieke situaties van nu, maar ik zie het meer als een algemene ontwikkeling. Ik heb ook daar wel meningen over, maar ik zal niet snel zoiets als ‘fuck Trump’ in een nummer roepen. De boodschappen van de andere nummers mogen mensen zelf gaan zoeken. Ik vind het niet erg als mensen weten waar ze over gaan, maar daar moeten ze dan wel even voor zitten. Iedereen zal bijvoorbeeld denken dat een nummer als Undress over seks gaat, maar dat is niet zo. Als je het zo makkelijk maakt stel je jezelf als schrijver kwetsbaar op. Ik wil mensen dan het liefst heel goed en lang laten luisteren.” F: “een schilder schrijft ook niet ‘ik voel me kut’ op een doek als hij die emotie wil uitdragen, dan verpakt hij dat ook in de dingen die hij schildert.” R: “ik ben zelf wel iets positiever dan die twee daar, haha. Natuurlijk vind ik het niet erg om die nummers te spelen, ik kan mezelf wel inleven in de thema’s van de muziek.” F: “Jij rolt inderdaad wel positief door het leven; hiervoor waren we drie emo’s!” G: “als we vijf jaar geleden als Charades een EP zouden maken, zouden we waarschijnlijk wel over dezelfde onderwerpen schrijven, maar een stuk minder wringend en iets meer aan de oppervlakte. We denken nu dieper na over onderwerpen en willen dus mensen écht laten luisteren.”
De Zeeuwse rockscene, waar Charades vooralsnog veel in te vinden is, barst van de bands. Toch heeft het drietal twijfels over de mogelijkheden om van daaruit verder te groeien. R: “in Zeeland zitten heel veel bands, ook hobbybands. Ze doen allemaal hard hun best maar komen bijna nergens, er hangt zo veel af van geluk als je wilt doorbreken. Daarbij speel je jezelf snel dood in die omgeving door vaak voor hetzelfde publiek in hetzelfde café te spelen. Je wordt vaak als opvulling gebruikt als ze een bandje nodig hebben. Het is fijn dat ze naar de lokale scene grijpen, maar als je al een tijdje bezig bent is de kans groot dat het publiek je al vaak heeft gezien en dus een uurtje later komt.” G: “dit soort uithoeken in Nederland zijn gewoon lastig, omdat je echt afhankelijk van je regio bent. In een stad als Rotterdam zou je al meer mogelijkheden hebben. Wij moeten dan maar wat omwegen zoeken.” F: “Om echt opeens groot te worden zitten we misschien ook in het verkeerde land. We zitten wel een beetje in het tijdperk waar vooral Nederlandse DJ’s en rappers het maken. Of eigenlijk wil ik het niet eens rappers noemen, want dat vind ik een belediging voor de hiphop. Ik ben als rockartiest niet per se anti-hiphop want het zijn allebei genres die energie en echtheid in zich hebben. Maar bij de zogenaamde hiphop-acts van nu is die echtheid er compleet uitgefilterd.” R: “Ja, maar die genres evolueren ook gewoon. Wat vroeger een Eminem of Tupac deed voor het genre kan nu een groep als Broederliefde doen. Het is maar net waar je mee opgroeit en wie het genre voor je definieert, dat kun je niet echt vergelijken.” F: “toen Eminem z’n Slim Shady alter ego vooruit schoof merkte ik dat het opeens meer om het plaatje dan om de boodschap ging. En dat is nog steeds wat artiesten en luisteraars belangrijk vinden. Oké, zo iemand als Kendrick Lamar is dan wel goed voor die scene” G: “het valt wel mee met hoe oppervlakkig het is, alleen krijgen juist die oppervlakkige namen de meeste aandacht hier. Het lijkt dan net alsof Nederlanders geen smaak hebben.” F: “laten we niet vergeten dat rockmuziek ook steeds veranderd. We verlaten nu de tijd van sferische reverb gitaren en stadionsounds een beetje, zoals Muse en Kensington. Royal Blood en Savages maken nu wel de beste post-punk. Maar het plaatje boven de inhoud blijft nog steeds belangrijk.”
De evolutie van de band zelf is iets waar het drietal de komende tijd mee bezig gaat. G: “het is belangrijk dat je jezelf bij iedere release ‘ververst’, want je bent als band continu aan het veranderen. We zijn alweer druk bezig met nieuw materiaal en ik denk dat we in de zomer al kunnen beginnen met het maken van demo’s. Ze klinken tot nu toe net zo wringend, maar wel iets luchtiger. Je moet hoe dan ook blijven opvallen en dat is niet altijd makkelijk als je slechts één drumstel, één gitaar en één basgitaar hebt. Daarom moeten we onszelf wel pushen om daar steeds iets bijzonders mee te maken.” F: “in die bezetting kom je al snel uit op garagepunk enzo. Wij willen juist met drie man rocknummers maken die niet per se maar door drie mensen gespeeld kan worden. Het moet groots en vet kunnen klinken maar ook gecompliceerd.”
Foto’s: Jaap Smit
