Julian Casablancas is boos. Boos op de wereld, op de politiek en op zichzelf. In verschillende recente interviews doet hij een boekje open over zijn leven als alcoholist, hoe hij jaren met een halve kater rondliep en hoe daarnaast de wereld zichzelf naar het einde helpt. Er mag flink wat kont getrapt worden en dat doet Casablancas ook, want zonder The Strokes mag hij als solist (+ zijn nieuwe backingband The Voidz) doen wat hij wil. Onder de mogelijkheden valt onder andere het in elkaar knutselen van een schijnbaar geniaal, maar ontzettend lastig album: Tyranny.
Als frontman van één van de meest aanbeden indiebands op deze aardkloot is dit niet de eerste keer dat Casablancas zijn heil zonder The Strokes zoekt. Phrazes For The Young uit 2009 liet ons al een iets lossere Julian zien die zonder zijn band flink wat prettige elektro/indienummers kon produceren. Vergeet dat hele album, vergeet die hele sfeer. Tyranny trekt alle bizarre kastjes van de garagerock open, giet daar een beetje Strokes-achtige tunes overheen en roert dat vervolgens keihard door elkaar. Distorted steeldrums met sambaritmes terwijl er om de halve minuut een gitaarriff onderdoor komt zetten die van Albert Hammond Jr. zelf had kunnen zijn, om maar eens iets te noemen. En ja, negen van de tien keer klinkt het als chaos, maar ondertussen weet je dat het ergens wel geniaal moet zijn. Ieder krasje, ieder vals toontje is met zorg in het nummer geplaatst omdat grootmeester Casablancas dat zo wilde.
Tyranny veinst in een uur een soort genialiteit die eigenlijk niemand vat. Casablancas’ protestteksten worden regelmatig overstemd door een mix van valse solo’s, pianosynths en doedelzakken(!). Hierdoor valt de focus op de boodschap weg en lijken de nummers (die variëren van twee tot elf minuten) meer op een soort kliederbord waar iedereen z’n gedrogeerde ideeën tegenaan mag gooien. Dit is ‘slechts’ de meerderheid van de tracks op Tyranny, want de single Where No Eagles Fly heeft een heerlijke diepe bassriff en fantastisch knallend refrein. Zelfde geldt voor Crunch Punch, die met een droog synthloopje ook goed genoeg blijft hangen. Het zijn de nummers met een duidelijke structuur die nog net een handvat bieden voor de nieuwsgierige luisteraar. Aan de andere kant van dat spectrum staan bijvoorbeeld het horror-zomercarnaval-anthem Father Electricity en het oeverloze en lastige Human Sadness.
Casablancas doet met zijn Voidz een onredelijk beroep op onze muzikale intelligentie met Tyranny. Wij zijn niet in staat om in zijn hoofd te kruipen en alle zorgvuldig geplaatste valse gitaarsolo te snappen. Op een aantal tracks na is Tyranny één groot vraagteken dat in twaalf nummers alleen maar groter wordt. Casablancas’ woede vormt zich naar een chaos die te ver af staat van de zanger die we hiervoor kende. Hopelijk is-ie afgekoeld voor The Strokes beginnen aan hun volgende album.
Luister van Tyranny:
- Crunch Punch
- Where No Eagles Fly
- Business Dog
- Dare I Care
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
