“Het is een album dat onder andere gaat over de historie van Engeland”, verkondigde opper-Chief Ricky Wilson al een tijd geleden over de nieuwe Kaiser Chiefs plaat Education, Education, Education & War (EEEW). En dan niet Koning Henry III en Robin Hood, maar de rauwe en grauwe geschiedenis van de Industriële Revolutie, die ondanks de erbarmelijke omstandigheden voor de arbeiders Engeland tot een grootmacht maakte.
Kaiser Chiefs, die in 2007 doorbraken met megahit Ruby, hebben dat thema op geniale wijze verweven in de tien tracks die EEEW telt. Opener The Factory Gates creëert al een mental image van vieze arbeiders die dag in dag uit de fabriek binnen sjokken. In de stijl die sterk aan wijlen Britrock-band Boy Kill Boy doet denken, knalt de band vrolijk binnen. Coming Home, die we al een tijdje kennen, pakt het weer een stuk rustiger aan, maar het uplifting refrein is dan weer erg prettig. Overigens pakt de band regelmatig flink uit in de refreinen op EEEW, die vaak vooraf worden gegaan door een lang opbouwend pre-chorus. Een minpuntje is dat liedjes te vaak (net zoals de albumtitel) te lang zijn. Bij nummers als Misery Company en My Life had er gerust een (halve) minuut van af gemogen, in plaats van het refrein tot in de eeuwigheid te herhalen. Op die manier ben je wel sneller door je tien nummers heen, maar in mijn opinie zou het flink helpen om de nummers nog enigszins interessant te houden.
Ondanks dat heeft het grootste gedeelte een prettige insteek, en voel je meteen welke kant de band op wil. Het vlotte, vrolijke en Fratellis-like Ruffians On Parade is een nummer dat je minimaal drie keer wilt horen voordat je verder luistert, en Meanwhile In Heaven is zo’n mooie slow-rocker dat je voor één keer vergeeft dat het de vijf minuten haalt. Zonder twijfel is het opvallendste nummer op EEEW Cannons, dat geheel terecht wordt vergeleken met de muziek van David Bowie. De elektrische toevoegingen sluiten amper aan bij de voorgaande acht nummers, maar ergens past het wel onder het Industriële Revolutie-kopje. De schijnbare wirwar van zanglijnen, communistische bridges en snerpende gitaren luistert in eerste instantie weg als een wasmachine, maar it kinda grows on you. Ten slotte sluit het nummer af met een gedicht over oorlog en moeilijke tijden, ingesproken door Bill Nighy. Die ongewone toevoeging trekt meteen de aandacht, en onderstreept het historische en grijze thema. Een briljante zet, vooral omdat de stem van Nighy voor dit soort gedichten geschapen lijkt te zijn.
Wanneer alles gezegd is over arbeid en oorlog, sluit EEEW af met Roses, een timide nummer dat volgens de traditionele formule nodig is op de plaat, maar hier OF wat mooier had moeten zijn OF weggelaten had moeten worden. Ondanks de matigheid van Roses is het geen laf laatste hoofdstuk.
Kaiser Chiefs’ geschiedenisles klinkt rauwig, verzorgd en minder poppy dan normaal. De hoge schoorsteenpijpen vormen een solide achtergrond voor de plaat, die met minder langdradigheid beter uit de verf zou zijn gekomen. Ook wordt er hier hoorbaar niet gejaagd op een nieuwe Ruby, maar slaat de band met dit halve conceptalbum een weg in die hoorbaar goed bewandeld kan worden.
Luister van Education, Education, Education & War:
- The Factory Gates
- Ruffians On Parade
- Meanwhile Up In Heaven
- One More Last Song
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
