Door: Lars Stolk
Sit down. Be humble! ..DAMN, het laatste album van Kendrick Lamar is bijna een uur aan invloedrijke hiphop en technische hoogstandjes ondersteund door samenwerkingen met onder andere Rihanna en U2. Met de track Humble als leadsingle bewijst Lamar zich weer als een van de meest vooruitstrevende artiesten in de wereld van hiphop.
En dat is zéker geen understatement. DAMN is een getouwtrek van stijlen, flows, tempo en verhalen. Het begint al bij de eerste track, BLOOD, waarin een verhaal wordt verteld over een blinde vrouw die hij probeert te helpen: “So I was takin’ a walk the other day, and I seen a woman—a blind woman—pacin’ up and down the sidewalk..“, maar uiteindelijk door haar wordt doodgeschoten. “Het is een nieuw leven”, aldus Kendrick. Jezelf overgeven aan God en toegeven aan je zwaktes en tekortkomingen is een rode draad door het hele album.
De tweede track is het up-tempo en aggresieve DNA, wat door de derde track YAH niet sterker gecontrasteerd kan worden: Rustig en afgeremd qua flow. Je wordt hierdoor gedwongen om steeds goed op te blijven letten, tekstueel en qua producing. Complete afgebroken beats en 180’s halverwege een verse zijn niet onbekend op DAMN, wat echt geprezen mag worden in de (soms wat conservatieve) hiphop wereld.
Element, Feel en Pride zijn de typische Kendrick nummers die zorgen voor een baken van vertrouwen tussen de diverse veertien tracks. Hiertussen bevindt zich Loyalty, waar Rihanna zowel zang als rap verzorgt. De producing neigt naar een Drake-achtige track en voelt als een ‘poppy’ pauze, waar Rihanna de plank grotendeels misslaat. Artiesten als Eminem, Jay-Z en Drake mogen spreken van een succesvolle samenwerking, maar op LOYALTY. is Rihanna volledig niet op haar plek. Lamar komt er nog goed vanaf door zijn eigen uitstekende invulling.
Twee tracks verder staat HUMBLE, de denderende leadsingle van DAMN als de rots in de branding, waarna de wederom goed uitgekozen LUST en LOVE een passende rust leggen naar XXX, featuring U2. Dit knap staaltje producing vertelt een verhaal over morele uitdagingen en adresseert het kwaad dat in hem zit. Na het door Bono gezongen refrein vaart het nummer over in een kritische blik op Amerika. Deze vorm van ‘levenservaring’ en bekritisering van de maatschappij maakt DAMN. een rapalbum dat de essentie van rap perfect weet de pakken.
De laatste drie tracks, FEAR, GOD, en DUCKWORTH trekken de touwtjes nog wat strakker aan qua kwetsbaarheid, kritiek, en angsten. Het is een einde dat hij uitstekend weet te verwoorden waarvan DUCKWORTH een sterk staaltje hekkensluiter is. Deze laatste track gaat over zijn vader die jaren geleden haast was neergeschoten door Anthony ‘Top Dawg’ Tiffith: de eigenaar van platenlabel Top Dawg waar Kendrick bij ingeschreven staat. Bizar? Zeker. Toch past het ontzettend goed in het hele klimaat van DAMN. DUCKWORTH eindigt met een schot dat het hele album terug spoelt. Je keert terug naar het begin van DAMN., “so, I was takin’ a walk the other day…”
Concluderend is DAMN. een plaat die de wereld van hiphop op z’n kop zet, zelfs al is het in de kern geen vernieuwing. Een waardig opvolger van To Pimp A Butterfly en Good Kid, M.A.A.D City waarmee Kendrick Lamar zich wederom vestigt tussen de reuzen in de industrie. Misschien genoeg reden voor een Europese Tour? M’n spaargeld mag hij in ieder geval hebben.
Luister van DAMN.:
- HUMBLE.
- DUCKWORTH.
- XXX. ft. U2
- FEAR.
