Oei, oei, oei. In de nasleep van het succes van de albums A Thousand Suns en Living Things besloot Linkin Park-rapper Mike Shinoda wat demo’s op te nemen die meesurfde op die experimentele sound van de genoemde albums. Maar na ze aantal keer geluisterd te hebben werden ze toch te licht bevonden en rücksichtlös de afvalbak in gesmeten. Niet goed genoeg. We beginnen overnieuw. Zon-de.
Shinoda weigerde het uitwerken van de demo’s omdat het niet meer de muziek was die hij (en de rest van de band) wilde maken. Het moest eens afgelopen zijn met al de electronische poespas. Er moest weer worden gegrepen naar de 00’s, waarin Linkin Park als heldenband opkwam met de platen Hybrid Theory en Meteora. Met die gedachte als uitgangspunt werden alle bliepjes, record scratches en synths geschrapt. Terwijl in hits zoals Points Of Authority en In The End de draaitafels van huis-DJ Joe Hahn toch nog flink wat wordt gebruikt. Dat is dus de eerste fout die Linkin Park maakt op The Hunting Party. De tracks worden als puur hard-rock bestempeld, zonder gein een wall of sound met flink wat decibel. Nou, zelfs met die wall of sound valt het soms ook wat mee; All For Nothing en Guilty All The Same laten flink wat gaatjes in die muur zien.
Het is bijna ingehouden, ongeïnspireerd en geforceerd opgeleukt met studiogeluiden, “off the record” conversaties en gastartiesten. Waarom in vredesnaam een Paris Hamilton die amper de helft van Chester Benningtons zangkwaliteiten heeft en waarom een rapper zoals Rakim als je Shinoda zelf hebt? Van opener Kings To The Kingdom tot sluiter A Line In The Sand zwalkt de plaat uit de speakers met nummers die zelf nog niet weten welke richting ze op moeten. De bijna clichématige hardrock-hits zoals Until It’s Gone en Final Masquerade zijn de lichtpuntjes op The Hunting Party geworden, die toch werd gemaakt met het oog op een Hybrid Theory-revival. Tel hierbij een totaal misplaatst interlude (The Summoning), een Green Day wannabe (War) en een Efteling-attractie (Rebellion) bij op, en je hebt een verzameling vage tracks die niet eens in de buurt komen van de hits van Hybrid Theory.
The Hunting Party is all bad? Neen, maar moet zich wel vastklampen aan een miniscuul handje nummers wil er nog wat te genieten vallen. De poging om haarzelf weer opnieuw uit te vinden heeft verre van het gewenste resultaat geleverd, en het is bijna niet voor te stellen dat de band dat zelf niet ziet. Niet dat we Mike Shinoda de volledige schuld willen geven, maar volgende keer die demootjes niet meer weggooien, oké?
Luister van The Hunting Party:
- Guilty All The Same Ft. Rakim
- Wastelands
- Until It’s Gone
- Final Masquerade
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
