Twee maanden geleden behandelde ik de Nederlandse rockband Exit31, die het flikte een Amerikaans platencontract in de wacht te slepen en zich daarin prima thuis voelde, zoals het album Killer Body ook bewees. Voor de fans van die band is My Own Army ook ’n leuke. Zij liggen stiekem een beetje in het verlengde van Exit31. Lange, meeslepende nummers die bijna meer instrumentaal dan ingezongen zijn.
Dat is een goed punt om je als artiest aan te identificeren, en My Own Army maakt er dan op hun nieuwe album Too Many Faces flink gebruik van. Nummers als The Ad en sluiter Proy halen hier zeker hun kracht uit, en weten zich ook binnen no time tot albumfavoriet te ontpoppen. Laatstgenoemde start in als een Pink Floyd-achtige track, die vervolgens halverwege open knalt, om vervolgens prettig instrumentaal verder te kabbelen. Daarnaast is Proy ook meteen de langste zit van Too Many Faces; pas na zeven en een halve minuut taait de track af. Overigens is tijd zeer relatief op het album; het kortste nummer, Onepager, duurt ‘maar’ vier minuten. Ondanks dat het album dus maar acht tracks telt, voelt het qua lengte aan als een vol album. Compliment is dan wel dat sommige nummers niet minutenlang doorgaan als eentonige track, My Own Army heeft hier en daar een prettige sfeerverandering toegevoegd, hiervoor verwijzen we u weer naar het nummer The Ad.
Hoewel die minutenlange nummers soms erg interessant ingevuld kunnen worden, haalt het af en toe een beetje het tempo eruit. Het is een kwestie van smaak, maar een nummer van zes minuten is soms gewoon wat zware kost tegenover de snelle, traditionele popnummers van drie minuten. Het is daarom ook dat Too Many Faces twee indrukken achterlaat. Aan de ene kant is de stapel kwaliteit goed te proeven, Too Many Faces en Onepager (die met een dikke wall of sound erachter helemaal tot z’n recht zou komen) gaan zeker op repeat. Aan de andere kant tekent My Own Army voor je gevoel wat lijntjes uit waar ze netjes binnen blijven. Het blijft bij kleine experimentjes zoals distorted vocals of zweverige Pink Floyd-invloeden, terwijl je soms wilt dat ze even volledig uit de band springen.
Alles tegen elkaar gezet is de einduitkomst dat Too Many Faces een must-listen is voor de liefhebbers van alternatieve rock van Nederlandse bodem en bands zoals Exit31. De mix van lengte (wat inderdaad ook kan afschrikken, helaas) en een goede hoeveelheid gitaren werkt lekker, maar laat ook nog ruimte open voor geniale experimenten.
Luister van Too Many Faces:
- Too Many Faces
- Onepager
- The Ad
- Proy
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
