Panic! At The Disco (meestal afgekort tot Panic) kent een rumoerige historie. Naast het komen en gaan van nieuwe bandleden en drummers die verslaafd raken, blijven ze solide naam in de emo/punk scene. Panic heeft zich door de jaren heen qua stijl geprofileerd als een vreemde eend in de bijt. Het album Vices & Virtues had een soort steampunk, industriële revolutie in London-achtig sfeertje, wat het stiekem ook weer interessant en spannend maakte. Nu lijkt de band zichzelf los te wurmen van aparte thema’s en zich te richten op ontwikkeling in de muziek.
Halverwege 2013 releaste Panic de single Miss Jackson, gepaard met de aankondiging van een gloednieuw album. Hierop werd touring bassist Dallon Weekes gepromoveerd tot officieel bandlid, en werd het rare jasje (deels) uitgetrokken. Op 8 oktober kwam Too Weird To Live, Too Rare To Die uit, een album waarop Panic’s theatrale image achterwege wordt gelaten en de band zich hoorbaar meer richt op de muziek, die meer dan ooit invloeden van electropop inhoud. Als je denkt dat Panic een soort karakterloze plaat zonder thema uitbrengt, dan heb je het ook mis. De traditionele historisch aandoende pakkies zijn achterwege gelaten en zijn verruild voor een soort duister Las Vegas thema, met glitterpakken, woestijnen en al.
Afijn, genoeg over het hele beeld dat de albumhoes en de videoclips oproepen, let’s get to business. Too Weird To Live, Too Rare To Die telt tien tracks, allemaal qua lengte precies in de Top40-norm ligt. Panic laat zich op de plaat vooral begeleiden door electropop, dat nog redelijk aansluit bij Vices & Virtues, maar in uitvoering een compleet andere sfeer neerzet. Singles Miss Jackson, This Is Gospel en het funky Girls/Girls/Boys kennen we al wat langer, maar naast deze toppers heeft de plaat eigenlijk nog veel betere tracks. De intro’s, die toch de allereerste indruk achterlaten, zitten heel goed in elkaar. De eerste seconden van Vegas Lights klinkt alsof kinderen een hinkelspel doen, wat verassend goed past in de rest van het nummer. En dan heb je het beste wat het album bied nog niet eens gehad. De track Nicotine is veruit de hardste op het album, en blaast met electro/rock-geweld het dak eraf.
De nummers klinken stuk voor stuk heel anders, en toch liggen ze allemaal in hetzelfde straatje. Dat is de kracht van het album. Popnummer bij uitstek Collar Full sluit naadloos bij rustige sluiter The End Of All Things. Elk nummer klinkt verzorgd en bijna innovatief. Het is duidelijk dat Panic aardig is gegroeid, of liever veranderd, als je dit materiaal vergelijkt met debuutalbum A Fever You Can’t Sweat Out. De gitaren zijn over het algemeen meer naar de achtergrond verschoven en er wordt hoorbaar op toegankelijke electropop-nummers gemikt. Het maakt het album er zeker niet minder om. Een prettig en leuk album dat een compleet nieuwe indruk geeft van een band die zich na alle ellende weer opnieuw lijkt te vinden.
Luister van Too Weird To Live, Too Rare To Die!:
- Miss Jackson Ft. Lolo
- Nicotine
- Collar Full
- The End Of All Things
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
