Bij de bandnaam alleen al kon me amper een bepaalde muziekstijl voorstellen. Passion Pit klinkt aan de ene kant heel groots en schreeuwerig, maar aan de andere kant heeft het ook iets heel ingetogen en zachts. Er zat voor mij dus niks anders op om het album met de ietwat vreemde titel Gossamer te gaan luisteren.
Iemand die de muziek niet kent zal de stijl van Passion Pit omschrijven als vage, dromerige muziek met hoog zingende mannen, aldus mijn gedachtes bij de eerste paar nummers. Maar eerlijk is eerlijk, het is vooral geen slechte muziek. Passion Pit verkent met Gossamer alle hoeken van het electropop-genre, met meer dan eens catchy melodietjes, met de computer vervormde stemmen, en overwegend dromerige teksten.
Je moet er wel van houden, want het is verre van mainstream. Maar als je een doorgewinterde Passion Pit fan bent, ga je dit album grijsdraaien, want het barst van de creatieve uitspanningen en onverwachte toevoegingen. Kortom, een schoolvoorbeeld van hoe een electropop album in elkaar moet zitten.
Luister van Gossamer:
- Take A Walk
- Constant Conversations
- Love Is Greed
- It’s Not My Fault, I’m Happy
